Vardık, sahi nihayetinde vardık ulvi nihavendigâr dileklerimize.. Zor oldu oldukça zor fakat inşirahda budur ya zira kolaylık tutuverdi en kısrak ümitlerimizden ulu orta. İçilen kahvenin zihti pekti silindi gitti öyle hoyrat öyle sahih rüzgârlarla. Unutulan kırılan her ne varsa ait olduğu yere gitti. Bir ümit belki yarın, denilen sayfa çiçek bahçesi oluverdi. Bitmez denilen geceler geçmez denilen günler olmaz denilen her ne var ise evrenin sanatkârı bir nakış gibi en güzel haliyle inci misali işledi. Bakan fakat göremeyen kalbin gözleri bir boş evrana kırılmayı yeğlerken, kalbi pak dili zihni pürüpak olan her bir inşirahda omuzundan dökülen kusurlarından arınmanın şükrü edasında can buldu velev ki can oldu.
Kırılan her bir duygunun onarıldığını, bir gülüşün edebî can olduğunu, kibrin bir nifak deryasında  ölmüş bir balık olduğunu unutmamalı bir yanı bezirgan. Evvela öyle ulu orta atılan her bir sözün bir boomerang gibi dönüp dolaşıp sahibini bulacağını ilke bilmeli.. Zira huzurun erdemi, alçak gönüllü olmak ile dolup taşıyor evvelden beri.
Sevgilerimle..