Adana’da hamile bir kediyi pitbul köpeğine parçalatan üç gencin bu akıllara durgunluk veren ve toplumun vicdanını yaralayan trajediyi anlatmaya çalışacağım. Çoğu insan gazetelerden okumuştur, bir gazeteci o kediye hiç mi acımadınız diye soruyor, çocuklara biri pişkince “Bunda utanılacak ne var” diyor sağlıklı bir insanın söyleyebileceği bir söz değil. Çocuk bununla da yetinmiyor “Seni bile vursam üzülmem.” Diyor. Bu toplumsal trajedini bir parçasıdır toplumsal yok oluş ve çözülüşün önemli bir işaretidir önce ülkemiz sonra da insanlık adına çok acı bir olaydır maalesef böyle ruh sağlığı bozuk yüzlerce genç insan var bu ülkede. Sağlıksız bireylerin oluşturduğu bir toplum haline gelmiş durumdayız bu çocukların hiçbir suçu yok, çünkü insanı insanlaştıran iyi bir eğitim almamışlar kesinlikle üçü de aile ve toplum sevgisinden yoksunlar aşağılık ve ötekileştirme psikolojisi içindeler yoksa sevgi görmüş, iyi bir eğitim almış, kendilerine özgüvenleri olan hiçbir insan böyle bir şey yapamaz. Yıllar önce bu konuya özgü bir kitap okumuştum, orada bir genç karıncaları kedileri öldürüyordu aklımda kaldığı kadar bu çocuk sonradan ailesinden iki kişiyi öldürüyor, daha sonra da intihar ediyordu. Toplum olarak okumadığımız için bu tür olaylardan da haberimiz olmuyor. Anne ve baba olmak, iyi bir öğretmen olmak boş sözlerle olmuyor bu tür eğilimleri olan çocukları tespit edip tedavi edilmeleri için uğraş vermeleri gerek, gençlerin en tehlikeli dönemleri 15-20 yaş arası dönemleridir. Yanlış davranışları ve kötü alışkanlıkları hep bu dönemde edinirler, hepimiz bu yaşlardan geçmişizdir bu yüzden diyorum ki o  genç insanların hiçbir suçu yok bütün suç devletin, ailelerin ve öğretmenlerindir o gençleri hangi hobileri ve bilinçaltlarında ki ulaşamadıkları hangi arzuları yapmak isteyip de topumun ve ailenin korkusundan yapamadıkları istekleri ve duyguları bu tür yanlışa götürmüştür. Bu gençlerin trajedisi insanın var olma doğasına aykırı korkunç bir olay. Özellikle toplumu analiz etmeliyiz, yazmak istediğim her konu gibi bu konuyu da yazmadan önce sokakta insanlarla  tartıştım. Çoğu aklı evveller gençtirler onları kusurlarına bakılmaz, bir kısım insan tartışmaya bile değmez dedi. Bir kısım insan fikirlerinin olmadığını söylediler. Ben biliyorum onların hiçbir konuda doğru dürüst fikirleri yoktur zaten, fikirsiz insanlar… Bana göre bu çocuklar iyi bir eğitim görmedikleri gibi aile ve toplum sevgisinden de yoksundurlar, kesinlikle insanlığa olan sevgilerini ve saygılarını yitirmişler, cahillik dediğimiz şey bu işte cahilin sevgisi… daha önce de bu tür insanlık dışı vakalar olmuştu. Köpeklerin ayaklarını, kulaklarını kesenler kedileri öldürenler, kurbanlık boğaları arabanın arkasına bağlayanları görmüştük. Bu çocukların psikolojilerini daha iyi öğrenmek istiyorsanız biraz kendimden söz edeyim. Bir zaman benim durumumda hemen hemen o çocuklar gibiydi, çünkü bende toplum ve bazı kurumlar tarafından aforoz edilmiştim, çok büyük ağır depresyonlar yaşadım kendim olmam için önce devlet sonra da toplum ve sonra doğduğum büyüdüğüm çevre de büyük insanlar kabul edilen insanlar buna izin vermemiştiler. Bu yüzden ben hep başkası oldum, boyun bükmemeyi, emir dinlememeyi ve her şeye itiraz etmeyi daha ilkokuldayken kendime ilke edinmiştim ve bunu devam ettiriyorum. Benim doğduğum coğrafyada bütün çocuklar telkinlerle büyükler ve kişilikleri daha çocukken yok edilir. Mesela kadınlarla kızlarla oturmak sohbet etmek yasaktır bizde, nazar vardır, nazarı olan insanlar vardır. Ölen insanların, koyunların, güzel bilinen kuzuların nazardan öldüğü sanılır. Ben bunun cezasını çektim bu çocukların eylemlerini de böylesi duygular içinde değerlendiriyorum. Bu tür psikozlu hastalıklar insanın duyarlılığını ve zekasını ortaya çıkardığı gibi delirtirlerde. Ünlü rus yazarı Gogol’un bir delinin hatıra defteri adlı muhteşem bir eseri vardır, sefil ve saf bir memur yavaş yavaş aklını yitirir, önce müdürünün kızına aşık olur sonra köpeklere yönelir deliliği giderek artar bir süre sonra sokaklarda ben İspanya kralıyım müdür kızını bana verseydi kraliçe olacaktı…