Her çeşit değer ölçüsü sarsılan bir yaşamdayız. Toplumumuzda akrabalık ilişkileri zayıflamıştır. Komşuluk, adeta tarih olmuştur. İnsanımız, özel dünyasında ve doğrudan kendisi için çaba göstermektedir. Ulusal duyarlılıklarla örtüşen toplumsal kaygılarla ortaya çıkanlar, azalmaktadır. Çalışmadan “köşe dönmek ve iş bitirmek” yaşam sloganlarıdır. İşte böylesi bir ortamda, yitirilmiş değer ölçüleri kıyasıya aranmaktadır.

    Türkiye geçmişe göre çeşitli yönlerde ileridir. Fiyakalı ve pahalı cep telefonları, son moda televizyonlar, markalı giysiler, otomobiller, tatil turları klimalı evler moda olmuştur. Ama insani ilişkiler, toplumsal tasa ve kıvanca katılma,  ulusal günlere ilgi, genel kültür sahibi olma gibi öğeler bazılarınca artık önemsizdir Dert değildir.

     3 Mart 1924 tarihli “öğretim birliği” yasa esasları tepetakladır. Türkiye, saldırgan paktlara üyedir. “Sosyal devlet” kenara itilmiştir. Kuvayı Milliyeci Yahya Kaptan’dan tutunuz da bu ülkenin kurucusu Atatürk’e kadar geçmişi inkar bazılarınca usuldendir. Ulusal bütünlük zedelenmektedir. Tüm değerler, ciddi zihinsel erozyonlara uğratılmaktadır. Toplum şaşırtılmaktadır. İki günde, gündem ya değişmekte ya da değiştirilmekte ama haramzadeler ortada kol gezmektedir.

     Bir topluma nasıl kimlik verildiğini Atatürk’ün konuşmalarında saptamak gerekir. “Zeki ve çalışkan” bir ulus coşkusu yaratılmışken, tembel ve işini bilir fırsatçılara yol açılmıştır. Apolitik, okumayan, ideolojisi olmayan ve bilgisayarla Batı sermayesini zenginleştiren bir gençliğe ufuk çizilmiştir. Çünkü liberalizm geçer akçedir.

   Bu halkın bir kısmına; hangi zor koşullarla bu yurdun bağımsızlık kazandığını hatırlatan, Cumhuriyet ve Atatürk devrimlerinin değerlerini anlatan, insanlara değer vermeyi öğreten bir bilinç rüzgarına gerek vardır. O noksan rüzgar da ;bu ülkenin kuruluş değerleriyle özdeş olan  bilgi ve eğitim kavramlarıdır.