Her dem dinlenir okunur olmakta zarar mı verir beyhude günlere yüzlere ve yüzleri maskeli el bebek tebessümlere, sahi daima okunur anlaşılır mı olmak gerekir behemahal denilen dizelere ? Yoksa bir meramını aydınlatacak bir merak okyanusunun tuzlu suyunu içmelerini mi beklemeli, yeşil yosunun sırnaşık esbabı aleminde bilinmez..
Cemal Süreya'nın dizeleri gibi,
"Gülün tam ortasında ağlıyorum
Her akşam sokak ortasında öldükçe
Önümü arkamı bilmiyorum
Azaldığını duyup duyup karanlıkta
Beni ayakta tutan gözlerinin" diyor dizelerinde.  Sokağın uğultulu sanrısı tutuyor yakasını insanın. Rüzgâr şöyle adam akıllı silkeliyor esbabında. Haydi bakalım diyor, daha kaç sarnıcı görmek istemeyecek kadar kör ve kupkuru kalmış çehrene dolaştırmayacaksın can suyunu cemalinde düşün ey beşeri canım deyiveriyor.. Sonra oradan Ali'm duyuyor sitemi yadigârımı ve dökülüyor kaleminden,
"Sonra çıkıyorsun dışarı, bakıyorsun güneş hala tepede. Yıllardır kurduğun cümleyi bilmem kaçıncı kez kuruyorsun:
'Ne yapalım, kısmet değilmiş.." diyor.
Sahi yorgun kalan benliğim ve niceliğim pencereme konan serçelere bu kez sitem ediyor. Kanatlarımın altında yatan payeliği görmüyorsa gökyüzü benim iklimim değilse şu yollar, pakı pür olan yolların anahtarı olan cefanın kaçıncı nurunda saklandılar diyorum. Cevap vermiyorlar. Biliyorum bir yerlede suyunu vermem gereken bir fidan, toprağını havalandırmam gereken bir bostan ve dizlerimin bağı çözülse de bu yolda şaşmadan ilerlemeli tutmaya devam etmeliyim kılıcı kınından keskin inanç yolundan. Gülen gözleri bulmaya devam etmeliyim evvela, bir yüreğe dokunan o inancın şefkati ile dolmalı kalemimim bitmeye yüz tutmuş mürekkebi. Kanatlarımı daha güçlü açmalıyım Aytmatov'un toprak anası gibi Tolgonay gibi daha sağlam olmalı ve davranmalıyım anayurdun cengiz topraklarında. Kalemimim temizliği niyetimden ileri gelecek ve gelmenin tadını öğrenecek zaman ile gün be gün nice aydın yıllarda. Bir buğdayın tozu ile doymanın ve şafağın emek unundan elendiği gün doğacağı umudun peydasında gülmeli gül pembe diyarlarım.  Nifağın olmadığı çehreleredir benim sızıntılaşmış feryadi-hasret çığlıklarım. Mutsuzluğun mutluluk yaratmadığı ve insan olabilmenin kalabilmenin emeğidir kalbi diyar efkârım. Güven deyince susar tevekkülün sağlamlığı ile Rahmâna bırakır dilek yıldızlarım. Tüketilmeyen ayın eskisinden yıldız yapmalı çöpe atılmamalı adımlar, ruhuna dokunduğun lotus çiçeği ile arınır ruhu pakı pür olur bugünden hali hâl yarınlar..