Ve sadece bir gün kullanabilseydim.

Her şehit haberinde,

Terörü...

Habire kınayıp 

Boş konuşanların...

Atıp,tutanların...

Sol üst taraflarına yürek

Ve o yüreğin içini,

Evladını yitirmiş annenin...

Yakıp kül eden

Acısı

Umutsuzluğu

Tükenmişliğiyle...

Lüks tomofillerinden 

Akıllı rezidınslarından

Sırça saraylarından

Halka seslenirken...

Üç otuz asgari ücretle

Durmadan gelen zamlarla

Ay sonunu nasıl getireceğini düşünerek,

Televizyon reklamlarında gördükleri her bir şeyi

İsteyen çocuklarını,

Önümüzdeki ay alırım diyerek avutan babanın

Çaresizliğiyle...

Demokrasi söylemleriyle

Mangalda kül bırakmazken!

Çarka çomak soktuğu için

Dokuz köye sığdırılamayıp

Onuncu köye sürülenlerin

Cesaretiyle...

Şiddete uğrayanları

Korumak için

Ciddi yaptırımlar uygulanacağını söylerken...

Sapıkça tacizlerle

Kör bir bıçakla

Korkak,hain kurşunlarla

Yaşamdan koparılan

Kadınların

O son andaki

(Kelimelerde tanımı bulunamayacak kadar korkunç)

Bütün Hissettikleriyle

Ve

Eğitimden uzak Öğretim programlarıyla,

Futbol topu misali o yana,bu yana atılan

Deneme tahtası yapılan

Geleceğiyle oynanan

Bir daha asla geri gelmeyecek

Çocuklukları çalınan

Minik yavruların

Kocamaaaan

Masumiyetleriyle

Doldurmak isterdim.

Ama dedim ya...

Yok-sul bir ÜTOPYA...