Her yıl olduğu gibi bu yılın da sonuna geldik.

Bir yıl boyunca yaşadığımız iyiye ve zorluğa dair ne varsa hepsini sıralamak isterdim.

Ancak geride bıraktığımız yıl hayli sıkıntılı ve sorunlu geçti.

Önce basın dünyasında yaşananlardan yola çıkmak en doğrusu galiba.

Kuşku yok ki yılın medya olayı Can Dürdar ve Erdem Gül’ün tutuklanması dolayısıyla “MİT tırları” haberi yılın en etkili gündemi oldu.

İlk kez haberi bu gazeteciler yapmamış olsalar bile fatura onlara kesildi.

Cemaate yakın gazete televizyonlara el konulması ve kayyuma devredilmesi şok etkisi yarattı.

En etkili medya yazılarını yazan Cem Küçük ise yaygın basında hedef gösterdiği pek çok gazeteci mesleğin dışında kaldı.

Önce Suruç, ardından Ankara’daki saldırılarla sarsıldık.

Bu yılın medya yalanlarına gelince saymakla bitmez...

Bunların başında yer alan, Dilek Doğan isimli genç kızın başından vurularak öldürülmesi oldu...!

Kabataş yalanları üzerinden iki yıl geçmesine rağmen gündemden hiç düşmedi.

En ibretlik çöküş ise Fuat Avni gazeteciliği oldu.

Fuat Avni biranda parladı ardından sırra kadem bastı.

Siyasette yaşananlara gelince 7 haziran seçimlerinde iktidar çoğunluğunu kaybeden Ak Parti 1 Kasım seçimlerinde tekrar ezici bir çoğunlukla yeniden iktidar oldu.

AKP’nin yeni dönemi tam tersi uygulamalarla başladı.

Barış masası tekmelenerek devrildi...

Yaşadığımız ülke yangın yerine döndü.

Kardeşliğimiz büyük yara aldı.

Artık hiç birşey eskisi gibi değil.

O kadar bölündük ki, her taraf kin ve nefret kokar hale geldi.

Gittikçe daralan ve kararan alanlarımızda istediğimiz kadar “ama çocuklar ölüyor” diye çığlık atalım.

Batıdan doğuya asla hiç ulaşmayan o uzun yolları çaresiz adımlarla aşalım...

Hareretle savaşanlar kendi iktidarlarının geleceğine odaklananlar tenezzül edip de bize dönüp bakmıyor bile.

Bu öfke ve nefret dolu söylemler karşısında barışa ve kardeşliğe ses verecek insanlara ihtiyaç var.

Hep birlikte barış söylemlerini yükseltelim...