Söz uçar yazı kalır.

2004 yılında Kocaeli Büyükşehir Belediye Başkanlığı’na yeni seçilen İbrahim Karaosmanoğlu, Tatlıkuyu’daki Büyükşehir binasında Gebze basını ile ikinci toplantısını yapmıştı.

Toplantıda tek muhalif gazeteci olarak ben vardım.

Vıcık vıcık yağ kokan bir toplantıydı.

Benim sorduğum her soruya burnunu büken siyasetçi ve gazeteciler, sen de nerden çıktın dercesine bakışlar gönderiyordu.

Toplantıya katılanların pek çoğu, aman başkanım yaman başkanım övgüleri yağdırıyordu.

Ben de gazetecilik reflekslerimi harekete geçirmek için özenle hazırlanmıştım.

Sormuş olduğum soruların başında toplu taşımacılık ve raylı sistem konusunda herhangi bir hazırlığınız var mı sorusunu yönelttim.

Karaosmanoğlu Gülümseyerek vermiş olduğu cevabı bugünkü gibi hatırlıyorum.

“Raylı sisteme gelene kadar çok daha önemli işlerimiz var. Şimdilik raylı sistem düşünmüyoruz” demişti.

Hatta, planlarınıza raylı sistemi bugünden işleyin, ileride istimlak sorunu olmaz önerisini getirmiştim.

Seçimlerin arefesinde Kocaeli Büyükşehir ile İzmit Belediyesi raylı sistem Tramvay için bir dizi açıklamada bulunuyor.

Benim gözümde, yapılan bu açıklamalar göz boyamaktan öteye gitmez.

Büyükşehir, billboardlara gereksiz reklam harcamalarına vermiş olduğu paraları raylı sisteme yatırmış olsaydı, bugün İzmit ve Gebze’nin şehiriçi taşımacılığı büyük ölçüde rahatlamış olurdu.

Planı projesi olmayan, gideceği güzergahı belli olmayan raylı sistem seçimlere iki ay kala açıklandı?

Öyle gereksiz yerlere lüzumsuz harcamalar oldu ki, bu paralarla Kocaeli’nin birçok sıkıntısı çözülürdü.

Yapılan açıklama göz boyamaktan öteye geçmiyor.

Kocaeli Büyükşehir deniz taşımacılığını gözden çıkardı, gemilerini sattı.

Hem de seçim arefesinde bu işi yaptı.

Toplu taşımacılık derdi olan bir belediye, plansız programsız iş yapmaz.