Uzun soluklu bir bayramı daha geride bıraktık.

Geçtiğimiz hafta başından itibaren insanlar şehri boşaltmaya başladı.

Cumartesi-pazar günü itibariyle geri dönüşler yoğunlaştı.

Bayram süresince Gebze ve batı yakası ilçeleri Darıca, Dilovası, Çayırova’da yollar, sokaklar sessiz ve sakindi.

Trafik de yoğunluk yoktu.

Yaşadığımız şehirlerin olması gereken nüfusu bu kadar olmalı diye düşündüm.

Anadolu insanı daha iyi bir gelecek için köylerini, yaşadıkları yerleri boşaltarak buralara geldi.

Göç ile gelen nüfus ne buralı olabildi ne de geldiği yerden kopabildi.

Bu yüzden bulunduğumuz şehirleri bir türlü sahiplenemedik.

Ne sokağı koruduk, ne de yeşil alanlara sahip çıkabildik.

Bu yüzden gittiğimiz her yeri birbirine benzettik.

Bir türlü kendimizi nereye ait olduğumuzun kararını verebilmiş değiliz.

Yaşadığımız şehirlere bir daha geri dönmeyecek şekilde ayrıldık.

Kısa sürede gittiğimiz yerler bizi sıkmaya başladı.

Burayı özledik gerisin geri koşar adımlarla geri döndük.

Bir kısmımız çok sabırsız olduğu için yollarda telef olduk.

Savaş da bile bu kadar insan kısa sürede ölmüyor.

Bayram süresince trafik kazalarında kaybettiğimiz insan sayısı pazar günü akşamı itibariyle yüz kişiye yaklaştığı resmi rakamlarca açıklandı.

Yaralı sayısı bir o kadar...

Demek ki, duble yollar yapmakla sorun çözülmüyor.

Önce insanlarımızı eğitmemiz gerekiyor.

Daha sonra toplu taşımacılık için adım atmakta geç bile kaldık.

Binlerce insan bir kaç günlüğüne özel araçlarına binerek büyükşehirleri terk etmesi devlete ve ülkeye maliyeti oldukça fazla.

Turizm sektörünü kurtarmak için her bayram öncesi zorlama yöntemle uzun tatiller üretildi.

Halbuki bizim ülkemizin insanının daha çok çalışmaya, üretmeye ihtiyacı var.

Çünkü, genç bir nüfusa sahibiz.

Sokaklarımızda her adım başı Suriyeli kadın ve çocuk dilencilik yapıyor.

Gebze’nin en öncelikli konuları arasında trafik sorunu ve araçları park edebileceği yerlere acilen ihtiyaç var.

Sokak aralarında hergün çok sayıda araç bir yerden bir başka yere hatalı park ettiği için çekilerek götürülüyor.

Anlayacağınız şairin dediği gibi; “dert çok derman yok”!