İlk kapısını çaldığımda 2011 yılının sonbaharıydı. Omuzumda askılı bir çanta, çantanın içinde haftalık çıkan politik yayınlarla yanına uğrar o plaketler ve gazetelerle dolu soğuk odasında uzun uzun konuşurduk İsmail Kadı’yla. Dünya gündemi, ülke siyaseti, yerel yönetimler,  iktidar, muhalefet partileri ve basının durumu gibi gündemler olurdu her hafta masamızda. İsmail Kadı konuşmayı seven biriydi.  Ama durup dinlemesini de bilirdi. 
Gel git zamanların birinde ‘’Gençliğin sorunlarını yazmak istiyorum’’ demiştim kendisine. Çok sayıda üniversite öğrencisi ‘’ifade suçundan’’ cezaevinde yatıyordu ki hala öyle. Gençler arasında işsizlik rakamları her geçen gün artıyordu ki hala öyle. Ve uyuşturucu tüketimi çoğalıyor, tükeniş etrafımızı sarıyordu ki hala öyle.  El vermek, ses etmek, duyurmak, çözüm önerileri sunmak istediğimi kendisine söylediğimde ‘’Yaz’’ dedi ismail kadı. Açtı gazetenin sayfalarını ‘’haftada bir gün yaz’’ dedi hiç tereddütsüz. Böyle başladı uzun yıllar süren yolculuğumuz.  
İlkyazımı Ocak 2012 yılında yazdım. Ve yedi yıl boyunca haberciliğin farklı alanlarında gönüllülük esasına dayanarak görevler aldım. Haftalık köşe yazarlığı, emek haberleri muhabirliği ve kültür sanat sayfası editörlüğü yaptım. Basına en ağır saldırıların olduğu son dönemlerde dahi bir kere bile yazdıklarımdan ötürü sansüre uğramadım, engellemeyle karşılaşmadım. 
Çünkü emek haberlerini manşetten veren kentin sayılı gazetelerinden birinin sahibiydi İsmail Kadı. İşçi eylemlerini, grevlerini, muhalif siyasi partilerin basın açıklamalarını, yürüyüşlerini… Yayın hayatında bağımsız, dil acısından eleştirel ve savunduğu yaşam bakımından çağdaş bir gazetecilik anlayışına sahipti. Elbet tedirginlikleri oldu meslek hayatı içerisinde ama hep ilericiydi. Güzel günleri düşledi. 
Geçmişinde savunduğu ve mücadelesini verdiği eşitlik, özgürlük, kardeşlik düşünceleri nedeniyle tutuklanmış, cezaevinde yatmış sonrasında sağlık sorunları yaşamıştı. Ama son günlerine kadar mücadelenin farklı köşe başlarını tutarak basın desteğiyle arkadaşlarını yalnız bırakmadı. Sağlığı ölçüsünde Kentte gerçekleşen her basın açıklaması ve eyleme heyecanla katılır, notlar alır ve sayfasına işlerdi. Hayalinde demokratik bir ülkenin düşü ve içinde adaletli bir düzenin özlemi vardı.
Herkese kapısı açıktı İsmail Kadı’nın. Çok sayıda ziyaretçisi, arayanı, soranı, farklı düşüncelerden ziyarete gelenleri vardı. Çünkü o gazeteciliği tetikçilik olarak kullanmadı. Ayrıştırmayı değil, doğruluğu, karalamayı değil, eleştirel yaklaşımı veri aldı.   
Geçen yıl Mayıs ayında yaşadığı rahatsızlık nedeniyle kalp kapakçığı ameliyatı geçirdi fakat ayağa kalkamadı. Ne İstanbul, ne Ankara ne Gebze ona şifa olmadı. Direne bildiği kadar direndi. 28 Ekim’de gelen ölüm haberi aramızdan aldı bu değerli abimizi.
Aramızdan ayrılışının bu birinci yılında ailesine ve sevdiklerine sabırlar diliyorum. Saygıyla.