Bazen nereden, nasıl başlayacağımızı bilmeden yaşıyoruz. Hayal kırıklığı istilası gönlümüzde, neye, nasıl tutunacağımızı dahi bilmeden...

Hüznün içimizi usul usul kemirdiği günler geçiyor takvimlerden. Gülecek bir yüz arıyoruz. Umut edilecek bir gelecek. Bir şairin bir türlü bitiremediği şiiri için aradığı mısra gibi arıyoruz. Gelmeyişler kitli kapılar ardında.

Gözümüzü uzaklara dikiyoruz. Yakınlar mutluluk dermiyor bahçemize. Bir renk bakıyoruz sanki yeşil, bir renk mavi. Dikensiz bir yeryüzü, sonsuz bir gökyüzü… Ama yok.

Törpüleyerek geçiyor zaman ömrümüzden. Her darbesi bedenimizden bir parça koparıp atıyor. Bir parça ruhumuzdan… Ve binlerce parça düşlerimizden, gülüşlerimizden, umudumuzdan kopartıp atıyor.

Yaşamak istediğimiz hayatın çok uzağında, alışılmışın ve kabul görmüşlüğün yanı başında kuruyoruz çadırımızı. Oysa bir şeyler kayıyor elimizden, insana dair en güzel duygular bir kuşkanadında uzaklara uçuyor.

Sonra durup bir haber bekliyoruz. Uzaklardan gelecek güzel bir haber. Saklı kalmış, unutulmaya yüz tutmuş yerlerden gelecek, bizi alıp sürükleyecek, susuzluktan kuruyan düşlerimize baharı getirecek bir haber.

Bekleyişler ve gelmeyişlerin döngüsünde sıradanlık ve alışkanlık dönemini yaşıyoruz. Fakat yediremiyoruz bunu sorumluluklar ve zorunluluklarla yüklü kısacık ömrümüze. Bizi kamçılayan hala bir şeyler var içimizde.

Bir hayalin peşindeyiz yürüdükçe uzun ve biz koştukça uzaklaşan bir umudun izinde… Nerede, nasıl karşımıza çıkacağını bilmediğimiz, hatta çıkarsa ne yapacağımızı dahi bilmediğimiz bir buluşmanın beklentisinde.

Hayat çok karanlıksın. Yarın ne olacak?