Farklı yüreklerde aynı aşkları yaşadık. Farklı coğrafyalarda benzer acılarla sınandık. Aynı çiçeğin yapraklarıyla sevilip sevilmediğimizi anlamaya çalıştık.  Ve farklı dillerde birbirine yakın şiirler yazdık, benzer şarkılar söyledik. Ne için?

İnsanlar nesiller boyu hayatı yorumlamaya çalıştı. Yazıtlar, kitabeler, duvar resimleri, basılı metinler, masallar, türküler bunun içindi. Ve bunun içindi şiirler. Bunun içindi sevgiye, sevgisizliğe, mutluluğa, acıya, sevdaya ya da kavgaya yazılmış mısralar. Az buz iş değil yazılanlar. Şairler de hayatı şiirlerle yorumladılar.

Hayatı şiirlerle yorumlayanlardan biri de oydu... Yaşadıklarını, mutluluklarını, hüzünlerini, dertlerini, sevinçlerini, sevgilerini, hayal kırıklıklarını kâğıda dökenlerden biriydi. Ve O bizden biriydi. Bu kentten. Bu sokaklardan. Bu caddelerden biri…

Ayşe Altan. Uzun yıllar kentimiz de gazetecilik yaptı. Fakat haberlerin iticiliğinden ve sevimsizliğinden kendini şiire verdi. Şiir yazarak çıktı karanlıktan. Şiir yazarak vardı aydınlığa. Şiir yazdıkça mutlu oluyor,  şiir yazdıkça dinlenmiş hissediyordu kendini.

Yazmayı, üretmeyi çok seviyordu. Kalemi kâğıdı ilk eline aldığı zamandan bu yana hep yazmaya çalışıyordu. Yazmak onun için kimi zaman fırtınalı, kimi zaman dingin bir denizdi. Şiiri ‘’yüreğini teslim ettiği, kapısı kırılmış bir anahtara’’ benzetiyordu.

‘’Sokak Kitapları Yayınları’’ tarafından ‘’Eksik Şiir’’ adlı yeni şiir kitabı yayınlandığında çok sevinçliydi. Koşar ardım bana getirdiğinde gözlerindeki ışıltı geceyi aydınlatıyordu sanki. Ve kitabını ‘’umutsuz bir umudun ardına düşenleri, emanet mutluluklarda ‘’eksik’’ bırakanlara…’’ armağan ediyordu.

Ayşe Altan ‘’Eksik Şiir’’in de İçinde taşıdığı aşkı tanımlıyordu bize. İnsanlığın sevilmeye olan özlemini dile getiriyor dizelerinde. Kavuşamamanın yakıcılığını hissettiriyor ve mutluluğa olan hasreti anlatıyordu kalemiyle. 

Birlikte karar almıştık. Ona BİLKAR’da şiirlerle, şarkılarla dolu bir imza günü yapacaktık. Tarih ve saat bile belliydi. Zamanın gelmesini bekliyorduk ki, ölüm haberi geldi. Ayşe intihar etmiş, hayatına son vermişti. Ve her intiharda olduğu gibi geriye koca bir ‘’neden?’’ sorusunu bırakarak aramızdan sessizce gitmişti. 

Ayşe’nin şiir kitabı yayınlandığı zaman birkaç yerel gazete dışında kimse duymadı, duyurmadı. Ama yaşama veda ettiğinde neredeyse bütün yerel ve ulusal gazeteler bir kadın şairin intihar ettiğini yazıyordu. Ayşe’de yaşarken değil, öldüğü zaman tanınan şairlerden biri oldu. Aramızdan ayrılışının yıl dönümünde anısına saygıyla.  

‘’az varmış/çok yokmuş/az olduğu günler çok/çok olduğu günler yokmuş/aşk mevsiminde bağlar bozulmuş/aşk mevsiminde şiirler susmuş/sevdaya düşenin ağzında bir karanfil izi omzunda bir ünlem solmuş/günler sararmış geceler zormuş/ zor gecelerde söylenen her söz / sokak aralarında okunmuş’’