“Çoktan unuturdum,

Ben seni çoktan.

Ah bu şarkıların

Gözü kör olsun.”  (Avni ANIK)

                Şarkıların mı gözü, yoksa senin gözün mü kör olsun o bir türlü karar veremedim…

“Kör olasın demiyorum

Kör olma da gör beni.” (Hasan Hüseyin)

                Kör olursam kurtulursun, her anında benim yargılarımın büyüklüğünü görürsen, yaşamanın ne menem şey olduğunu, seni neden unutamadığımı anlarsın.

                Fermuarı bozuk temenni dolu gecelerin uyuz sabahlarına çişe durmuş prostatlı adam gibi silkelersin ya beni… Beni silkeledikçe senden kaynaklı, sevdadan hükümlü fazlalıklarım dökülür avuçlarıma… Avuçlarını yala…

                Gör … gör... Kör olasın demiyorum. Kör olma da kaç “pardonlarcı” tanıklık et… Ve anla…

                Balkon karanfillerimin çocuksu sevdalarına kan bulaştı ya; karanfillerim çok uzak diyarlara çekip gitti. Ve ben bu gidişleri seyrettim. Sadece seyrettim. Lanet olsun…

                Emekten yana ne varsa karanfillerime helal olsun.

                Kör olma da karanfillerimin gidişini gör. Balkonumdaki saksıda iki dal ot kaldı. Karanfillerim kurudu gözün aydın…

                Bunlarda kapak olsun sana…

                Kapak sana fazla mı gelir? Şüphelerim var. En iyisi kapaksız dolaş. Kapaksız dolaş da insanlar seni tanısın.

“Çoktan unuturdum

Ben seni çoktan.

Ah bu şarkıların

Gözü kör oldun.”

                Bu şarkı da bana kapak olsun…