Geçtiğimiz perşembe günü Eğitim-Sen yöneticileri Ankara’da gerçekleşen barış mitingi öncesi gazetemizi ziyarete gelmişti.

Bir süre sohbet ettik.

Miting öncesi kamuoyuna iletilmek üzere önemli açıklamalarda bulundular.

Barış ve kardeşlik mitinginin önemini ve önceliğini anlattılar.

Ben de barışa ses verelim çağrısı adı altında bir yazı yazdım.

Eğitim-Sen yöneticileri ile sohbetin ardından kendilerini yolcu ettim.

Başka uğrayacakları yerleri olduğunu söylediler.

Aradan bir gün geçti cumartesi sabah saat 10:00’da evde haberleri izliyordum.

Televizyondan bir alt yazı geçti.

“Ankara’da DİSK, KESK, TMMOB,  TTB tarafından düzenlenen mitingde bomba patladı yaralı ve can kaybı var” haberi geçti.

Önce inanmak istemedim.

Türkiye’nin Başkentinde böyle bir güvenlik zafiyeti olacağına ihtimal vermedim.

Neyse biraz beklemeyi tercih ettim.

Değişik haber kanallarına bakarken görüntüler gelmeye başladı.

Halay çeken gençlerin arkasında patlayan bombayı görünce aklıma ilk gelen Suruç’da ki gençlere yönelik bombalı saldırı geldi.

Bir devlet, bir iktidar Başkentin’de izinle yapılan mitingin güvenliğini sağlayamıyorsa orada ciddi bir zafiyet var demektir.

Ancak gel gör ki İç İşleri Bakanı aynı düşüncede değil.

İnsanların zekasıyla alay edercesine 100’ün üzerinde ölü çok sayıda yaralının olduğu bir mitingde “herhangi bir güvenlik zafiyeti yok” dedi ve işin içinden çıktı.

Ankara’daki barış mitinginde ölen insan sayısı çelişkili açıklamalara rağmen en son Demirtaş 128 kişinin öldüğünü söyledi.

Bunlardan Gebze’nin yakından tanıdığı isimler var.

Bir tanesi emekli öğretmen Niyazi Büyüksütçü, diğeri ise HDP Gebze ilçe yöneticisi Ziya Saygın.

Cumartesi akşamı Moda Giyim önünde toplanan CHP, ÖDP, EMEP, HDP, ESP, İnsan Hakları Derneği temsilcileri kent meydanına kadar yürüdü.

Yapılan saldırıyı kınadılar.

Atılan sloganlar AKP iktidarına ve kurulan seçim hükümetinin “savaş hükümeti” olduğunu iddia ettiler.

Barış isteyen insanları koruyamayan devlet elbette tepkiyle karşılanır.

Dikkatimi çeken sloganlar arasında “acımız ve öfkemiz büyük, onlar bomba attıkça biz barış isteğimizi yüksek sesle haykıracağız” yönünde oldu.

Kent meydanında ortak basın açıklaması yapıldı, sloganlar atıldı oturma eyleminin ardından Ankara mitinginden dönenleri karşılamak üzere beklemeye başladılar.

Bunların içerisinde Ziya Saygın yoktu.

Ölen insanların kimlikleri pazar günü geç saate kadar belirlenmeye çalışılıyordu.

Ankara’daki patlamanın benzeri bir görüntüsünü bundan 25 -30 yıl önce Afganistanın Başkenti Kabil’de olmuştu.

Savaş içerisindeki bir ülkede insanların tedirgin ve her an böyle patlama olasılığıyla yaşamaları korkunç bir olay.

Ancak Türkiye’nin Başkentinde barış türküleriyle dans eden insanlara yönelik böyle bin saldırının olması çok vahim bir gelişmedir.

Yoksa biz de mi Afganistanlaşıyoruz!

Bu soruların cevabını bu ülkeyi yönetenler vermelidir.

Ankara’da barış isteklerini dile getirmek için toplanan binlerce insana yapılan saldırının faillerinin biran önce ortaya çıkartılmasını istiyoruz ve bekliyoruz.

Diğer faili meçhul cinayetler gibi bunun da üzeri örtülmesine asla müsade etmemeyeceğiz...!