(Ne zaman kar yağsa bu yazım aklıma gelir.)

2001 Yılının Aralık ayı hain gecelerinden birini tüm belalarıyla üstüme yağdırıyordu...

Yalnızlığım doru tayın terkisinde uykularımı, oturduğum evin karşısında
gürültüden ağlayan Gebze'nin istasyonuna doğru kaçırıyordu....

Beni kaçınız anlar bilemiyorum...Uykusuzluk mutluluğun boynuna takılmış idamlık sabahlara uyanıştır...

Her gece evimin balkonundan, uzayıp giden rayların ağlama seslerini duyardım...

Bazen ağlamaların sonunu yakalar başlardım ağlamaya...

Bazen de kendi çığlıklarımın can evinde kurduğum sofralardan, uyumamış sakallarımı kesmek için aynaya merhaba derdim.

Yaşadığım kentin geceleri yaman geçiyor...Ben geceleri yaman geçen kentleri severim.

Kent kar kaplı...

Üşümek olağan.

Köpeklerin bile saçak altı aradığı, zamanın ölüme döl düşürdüğü gece saatleri...Camlara düşen ürkek ışıkların ateşinde yaşamın bütün arsızlığına direnmeye çalışan gölgemsi insancıklar...

Hasan'ı böyle bir gecede tanıdım.. On yedi yaşında ihtiyar bir adam, yanında yakılan ateşte ısınmaya çalışan dört çocuğa direnmenin 
resmini çiziyordu...

Yanlarına yaklaşmamı aldırış etmeden ellerindeki tinerleri koklamaya devam ediyorlardı.
_Çocuklar bana var mı?
-Amca bizden.
-Çocuklar kalacak yeriniz var mı?
-.........
-Mademki sizdenim, bu gece benim konuğum olun.
-...........
Şaşkınlıkla bana bakan kara gözlerde inanmışlık gördüm.
Şaire göre çok büyük bir dairede oturuyordum. Çocuklara oda gösterdim.
Ön yargılarımdan utanarak uykularımın son demine yetiştim. Birlikte kahvaltı yapacaktık, ben uyanmadan çekip gitmişler...

Oğlumun kokusunu ve özlemini bana yaşatan can yoldaşlarım bana yalan söylediler ve çekip gittiler....AŞK OLSUN ÇOCUKLAR...

2002 Mart'ındaki nikah törenimde Hasan'ı yakama altın takarken gördüm..
Bir daha Hasan ve arkadaşlarını görmedim.

Böyle karlı gecelerde, oğul sızısı tuttuğunda ve dellendiğimde çocuklar sizleri hep ararım.

Beni böyle yalnız bırakıp gittiniz...Bir de özlemlerin en namussuzunu yaşattınız bana...AŞK OLSUN ÇOCUKLAR....AŞK OLSUN....