17 Ağustos depreminin 14. Yıldönümünde Yalova’daydım.

Orada bulunma nedenim, yeğenim Sinan öğretmenin 14 yıl önce eşini ve iki çocuğunu depremde kaybetmiş olmasıydı.

Saat 22:30’da Yalova Deprem Anıtı’nın önünde meşaleli yürüyüş başladı.

Biz de meşalelerimizle o yürüyüşteki yerimizi almıştık.

Yalova sahili tıklım tıklım doluydu.

İkiyüz kişilik, yüreği yanmış insan ellerinde meşalelerle sessizce deprem anıtından feribot iskelesine kadar yürüdük.

Oradan tekrar deprem anıtının olduğu yere geri döndük.

Herkes, mermerlerin üzerine yazılı isimlerin olduğu yerlere karanfiller bıraktı.

Acılar hiç azalmamıştı.

Aksine özlemler çoğalmıştı.

Bir anne dört çocuğunu kaybetmiş, mermere yazılı isimlere sımsıkı sarılmıştı.

Sanki çocukları mermere yazılı yerdeydi.

Yalova depremi sırasında Sinan Hoca, eşinin ve çocuklarının enkazdan çıkarılışını saatlerce beklemişti.

Umutlarımız tükenmişti.

Ölülerimizi soğuk hava deposundan almaya gittiğimizde gördüğüm manzara korkunçtu.

O gün benim hayatımın en uzun ve zor günüydü.

Aradan 14 yıl geçti, Yalova sokaklarında depremin izi bile kalmamıştı.

Sanki o şehirde geçmişe dair hiçbir şey yaşanmamıştı.

Binlerce insanın acısı sadece mermerlerde yazılı kalmıştı.

Cumartesi sabah erkenden Sinan Hoca’yla Gebze Mezarlığına gittik.

Söylediği bir söz acısının tazeliğini dışa vurmuştu.

“Bir tanesi yaşıyor olsaydı, acım biraz daha azalırdı. Birlikte mezarlara gelirdik”

Sözün bittiği yer sanırım burası olsa gerek.

Cumartesi günü Darıca ADD 17 Ağustos Depremi’nin yıldönümü nedeniyle Ali Nasuh Mahruki’yi konuşmacı olarak getirdi.

AKUT’un çalışmalarını ve deneyimlerini anlattı.

Aynı gün deprem şehidi Alaettin Kurt’un kabri başında sevenleri buluştu.

Okutulan mevlit sonrası, Alaettin Kurt’un hizmetleri, dostları ve sevenleri tarafından dile getirildi.