Ahmet Kaya ve Ferhat Tunç. İkisi ilk gençlik yıllarımın en güzel sesleriydi. Biri sürgünde hayatını kaybetti, diğeri zorunda kalarak ‘’sürgüne’’ gitti.

Lise yıllarında Ferhat Tunç’u tanımış, birazda onun türküleriyle hayata bakmıştım. O yıllar ‘’İstanbul Konserleri 1’’ kasetini teypte çevirip çevirip dinliyor, defterime, masama, arkadaşlarımın uzattığı anı defterlerine, albümünde seslendirdiği ezgilerden biri olan ‘’Yaşamak direnmektir’’ diye yazıyordum.

Geçtiğimiz günlerde kötü bir habere uyandık. Hakkındaki hapis cezası ve soruşturmalar nedeniyle Türkiye’den ayrıldığını duyurdu Ferhat Tunç. Türkiye’den ayrılma kararına ilişkin ise, “Ülkeyi terk etmek yerine kendimi hapis cezasına hazırlamıştım. Ancak hapis cezasının ardından durmadılar ve ardı ardına dava açtılar. Hakkımda açılmış davaların sayısını takip etmekten zorlanmaya başladım. Cezaevine girdiğim takdirde yeniden özgür kalmam mümkün olmayacaktı. Yakın çevrem sanatıma yurt dışında daha fazla emek harcayabileceğimi düşünüyordu ki beni ikna ettiler” ifadelerini kullandı.

Oysa halk sanatçısı Ferhat Tunç, sanat hayatının 35. Yılını geçtiğimiz yıl yeni bir albüm çıkararak kutlamıştı. Albümde, herkesin hafızasında yer edinmiş toplam 16 eser yer alıyordu. Canlı konser performanslarında kayıt altına alınmış eserlerinden oluşan albüm yüreğimize yeniden sesleniyordu.

Sanat hayatında otuz beş yılını geride bırakan Ferhat Tunç’un yaşamı, ülke siyasi tarihimizin bir özeti gibiydi. Gerek kişisel, gerekse sanatsal yaşamı fırtınalar içinde geçti. Demokrasiyi, barışı, kardeşliği, insan haklarını ısrarla savundu.  En ağır dönemlerde ezgileriyle yaşamın sesi oldu.

Ferhat Tunç, bu otuz beş yıllık sanat hayatına 23 albüm, Türkiye ile dünyanın bir çok ülkesinde gerçekleştirdiği yüzlerce konser, "Zor zamanlar İnçe Şarkılar" adını taşıyan bir de kitap sığdırdı.

Ülkemizin Dünya Özgür Müzik Ödülü’ne değer görülmüş tek sanatçısı olan Ferhat Tunç artık yurt dışında yaşayacak, üretecek, oradan seslenecek.  

Ferhat Tunç 1989 yılında çıkardığı ‘’İstanbul Konserleri 1’’ albümünde, konserine gelenlere şöyle sesleniyordu ‘’Kardeşlerim! Hepinizi özgürlük ve demokrasiye olan sonsuz inancımla, coşkuyla selamlarım’’ Yıl 2019. Aradan tam otuz yıl geçti. Kötülük nasıl değişmediyse özgürlüğe ve demokrasiye olan inancımız da değişmedi. Çünkü onun ezgilerinden öğrenmiştik bir kere,  yaşamak hep direnmekti.