Altı milyar insanla dolu dünyamızın en modern hastalığıdır yalnızlık.

Yalnızlık beyaz bir kâğıda anlamsız çizimler yapmaktır. Yada adını yazıp içini karaladıktan sonra buruşturup çöp kovasına atmaktır.

Mesaj kutunun banka, marka ve kampanya mesajlarıyla dolmasıdır yalnızlık. Yalnızlık en çok da kredi kartı satmak isteyen müşteri temsilcileri tarafından aranmaktır.

Yalnızlık bayramlarda gelen toplu mesajlardır. Doğum gününde sırf kutlamak için yazılan samimiyetsiz yazılardır.

Yalnızlık düşmemesidir telefonun elden. Yalnızlık twitter’dır, facebook’tur, instagram’dır.

Kimin kimi yendiği, kimin kimi yediği, kimin arkasından ötekinin ne konuştuğu yarışma ve magazin programları arasında mekik dokumaktır.  Televizyon karşısında geçen bir ömür dür yalnızlık.

Yalnızlık insan kalabalığı alış veriş merkezlerinde sadece elbiselere bakmaktır.

Ot gibi bir şeydir yalnızlık.

Yalnızlık gözün kısılması, kaşın çatılmasıdır.

Yalnızlık işi düşmeyince aranmamak, işin düşünce aramaktır.

Yalnızlık bir odaya kapatmaktır kendini, bol keseden hayaller kurmaktır.

Kös kös oturmaktır da biraz. Pencere kenarında geçen insanlara bakmaktır.

Yalnızlık ne okusam diye kütüphaneye uzun uzun göz atmaktır.  

Özgecan’lar ve Nuh Köklü’ler öldürülürken en cani duygularla, yalnızlık artık insanlardan korkmaktır. Uzaklaşmaktır. Kaçmaktır.

Yalnızlık bazen uzun uzun yazmaktır.

Ve yalnızlık artık susmaktır.