Pazar sabahı elim bir mesajla uyandık. 

İsmail Kadı beyefendinin vefatını bildiriyordu bu mesaj.

Böyle bir sonuç bekleniyordu epeydir.

Doktorlar ümit olmadığını belirtmişlerdi. 

Ama ölümün hazırlığı olmuyormuş.

Beklenmeyen bir misafir gibi hazırlıksız yakaladı adeta.

Beklenmeyen ve istenmeyen...

Tanıdığımız, paylaşımlarımız olan birinin gitmesi tuhaf, anlatılmaz bir duyguymuş. 

Sekiz yıl önce tanışmıştık kendisiyle. Sohbet ,muhabbet derken gazetesinin köşe yazarı oluvermiştim.

O günden beri, Gebze Haber gazetesinde gönüllülük esasıyla yazıyorum. 

Koskoca bir sekiz yıl geçmiş.

Ne kadar çabuk akıyor zaman.

Devinimi hızlı, deli bir nehir gibi.

Ve biz bu nehrin içinde, dalgalarla, akıntıyla boğuşup durarak tüketiyoruz ömrümüzü. 

Hiç farkında olamadan bitiyor yaşam. 

İnsanoğlunun en büyük handikapı bu olmalı.

Yaşamın sonunun olduğunu unutuyoruz.

Ölmeyecekmiş gibi davranıyoruz. 

Her şeyin geçici olduğunu unutup   hırslarımıza sarılıyoruz .

Daha,daha,daha...

Bu 'daha' nın sonu yok.

Kin tutuyoruz, kuyu kazıyoruz, çelme takıyoruz, arkadan konuşuyoruz,  hak yiyoruz ...

Niçin?

Bu 'daha' hedonistik adaptasyonu duygusunu beslemek için. 

Sonra ne oluyor?

Bitiyor yaşam...

Her ölüm vakitsizdir.

Pat diye geliyor ansızın , kapanıyor perde.

Oyun sona ermiş,sahneden inme vakti gelmiştir. 

Uğruna heba olduğumuz her şeyi geride bırakarak gidiyoruz. 

Son...Bunun ötesi yok.

Işte böyle vedalarda anlıyoruz  bu dünyadaki süremizin kısalığını. 

Gelip geçer olduğumuzun gerçekliği, geçici bir süre dank ediyor kafamıza. 

Bomboş geliyor bu devran .

Ama gideni teslim ettikten sonra  asıl aleme , yine  atlıyoruz aynı azgın dalgalı nehre.

Belki de ölümün varsıllığını yok edebilmek için bilerek atlıyoruz. 

Farkına varmamışlığın aptallığında eritmek için özlemlerimizi, hüzünlerimizi.

Bir  seda daha gitti , paylaşılmış anıları bırakarak. 

Geriye kalan, sadece yaşanılmışlıkların buruk tebessümü. 

Sairi ,ötesi, dahası yok kalan başka.

Her veda hüzün doludur. 

İsmail Kadı' nın vücudunun varlığınaydı ettiğimiz veda.

Hatıralar her daim baki kalır.

Rahat uyu sen.

Er geç , kesinlikle geleceğimiz yerde.