Üç şair… Üçü de şuan hayatta değil.

Nazım Hikmeti hiç görmedi. Cemal Süreya ile fakülte yıllarında arkadaş oldu. Ahmed Arif’le ‘hasreti nazlı’’ Ankara da buluştu.

Nazım’ın şiirlerini ilk köyünde, Tokat’ta okudu. Cemal bazı şiirlerini ilk ona okudu. Ahmed Arif kimi şiirlerini yorumlaması için ona sundu.

 Nazım’ın öldüğünü gazetelerden öğrendi. Cemal’in ölümü telefonla geldi. Ahmed’in ölümünü ise televizyondan izledi. Ve üç şairi 87 yaşında ki bir çınar 1994 yılında bir kitapta yan yana getirdi.

Muzaffer İlhan Erdost ‘’Üç Şair’’ kitabında şairlerin yalnızca yaşam hikâyelerinden değil, aynı zamanda şiirlerinde ki bazı kavramlardan da bahsediyor.

Nazım Hikmet’in; şiirine yansıyan, Devrim, Özgürlük, Sosyalizm, Parti gibi kavramları, Cemal Süreya’nın; Sürgünlük, Göçebelik, Erotizm ve Ölüm gibi kavramlarını ve son olarak Ahmed Arif’in şiirlerinde gezinen Felsefe, Zindan, Kale ve Dağ gibi kavramları yorumlar ve şiirlerle örnekler sunarak açıklıyor.

Kitapta beni en çok etkileyen konu ise Ahmed Arif'le ilgili olan anlatırdır. Ahmed Arif yazdığı şiirlerinden dolayı gözaltına alınarak İstanbul Sansaryan Han’da işkence görürken birkaç kere ‘’Ölümlere gidip geldiğini’’ biliyordum. Fakat hakkında yazılan asılsız bir tutanağı imzalamadığı için, yoğun eziyetler sonrası onurunu korumak adına bileklerini keserek intihar etmeye çalıştığını Muzaffer İlhan Erdost’un anlatısıyla öğrendim.

Muzaffer İlhan Erdost ilk kitabını 1969 yılında son kitabını ise 2009 yılında yayınladı ve 30 yıllık zamana 23 kitap sığdırdı. Ayrıca 1999 yılında Türkiye Yayıncılar Birliği Düşünce ve İfade Özgürlüğü Ödülüne layık görüldü. 

Ne iyi ki bu ve benzeri kitaplar tarihi öğrenmenin en güzel anlatıları olarak raflarda ki yerini koruyor. Ve bize yalnızca bu büyük emeklerle yazılmış kitapları okumak kalıyor.