İnsanlık tarihi büyük acılar çekerek bugüne geldi. Yıllar yılı, zalimin parası mazlumu yendi. Oysa, hala ‘’sağlık hizmeti ücretsiz olmalı’’ dediğim adam bana gülüp, para vermeden sağlık hizmeti almayı kendine reva görmüyor.

Kadına uygulanan şiddete karşı eylem yapan kadınları yine bir kadın polis saçından çekip ittirerek ekip arabasına sokunca öfkeleniyorum. Sonraki günlerde çıkan bir haberde eşinden şiddet gördüğü için boşanmak isteyen bir kadın polisin kurşunlanarak öldürüldüğünü okuyoruz acı içinde.

İşe geç kalırım korkusuyla bindiği arabanın durup yolcu almasından rahatsız olan adam, arabaya yetişmek için koşan insanları gördüğü halde sesini çıkartmıyor. Kendisinin işe geç kalmaması için başkalarının işe geç kalmasına göz yumuyor.

Ülkemizde onlarca masum insan öldürülmüş kimin umurunda… İş yerindeki arkadaşlarım Türk futbol takımlarının yaptığı yüksek bütçeli transferlerini konuşuyor.

Yıllarca birlikte çalıştığım insana ‘’ Türkiye’de barışın konuşulması için önce silahların susması gerekiyor’’ dediğim an beni bilmem ne örgütünün sempatizanı olmakla suçluyor. Barışı savunmam, yaşamı savunmam zoruna gidiyor. Savaş istiyor ama ‘’Buyur önden git’’ dediğim de ‘’Ben nasıl savaşırım’’ diyor.

Sonra ‘’Ne kadar da geri kafalıymışım be’’ diyorum. Saatlerce futbol konuşmuyor, hakemin vermediği o penaltı hakkında yorum yapamıyor, magazin dünyasında neler olmuş bilmiyorum. Toplumun taptığı dizi kahramanlarını izlemiyorum. Sıcak koltukta oturup çayımı kahvemi yudumlarken sosyal iletişim ağlarında savaş naraları atmıyor, başka insanların kanı üzerinden siyaset yapmıyorum.

 Sonra toplum tarafından anlaşılamayıp bu yıkılası sistemin istediği düşünmeden ve sorgulamadan yaşayan insan tipi olmadığım için ‘’suçlu olduğumu’’ hissediyorum. Bide üstüne toplumun kaygısız, duyarsız düzenini bozduğum için de kendimi ve bu yazıyı sonuna kadar sıkılmadan okuduysan (sende şüpheli sayılırsın artık arkadaş)  senide ihbar ediyorum. Bizler toplumun düzenini bozuyoruz. İyi ki

* İki hafta sonra tekrar konuşmak dileğiyle…