Ülke sorunları derinleşerek içinden çıkılmaz hal aldı.

Döviz cuma günü yeni bir zirve yaptı.

Ekonomi iyi gitmiyor.

Maliyetler arttı.

Kağıt, kalıp, boya maliyetleri biranda yükseldi.

Herkesin içi sızlıyor.

Ancak konuşma cesareti gösteren insan sayısı çok az.

Varsa, yoksa herşey başkanlık gündemine endekslenmiş.

Muhalif seslerin çıkması pek                 sevimsiz olmuş!

Eskiden türban her sıkıntının ve olumsuzluğun üzerine kapatırdı.

Şükür o konuyu hallettik.

Şimdi ise ülkenin tüm sorunları OHAL’e havale edilmiş durumda.

Anlayacağınız herşey zaptırap altına alındı!

Bu durum gösteriyor ki, bazıları iflah olacak gibi değil.

Hedef dindar ve kindar toplum olunca çocuklarımız kimlere emanet edildiğini hep birlikte yaşayarak gördük.

Ne olacak bu memleketin hali diyenler seslerini yükseltiyor.

Dün yeni şehit cenaze haberini ile sarsıldık.

Herşey sıradanlaştı...

Toplum duyarsızlaştı...

Pek çok insan gazete okumuyor, televizyon izlemiyor...

Deyim yerindeyse herkes kendi mahallesine çekilmiş.

Görmek istemiyor, duymak istemiyor.

Siyasetin zirvesi başkanlık diyor başka birşey demiyor.

Vekil olarak parlementoya göndermiş olduğumuz şahsiyetler bilgi sahipleri olmadıkları anayasa değişiklik tasarısını görmeden incelemeden imza çakıyor.

Sokakta bir insanı çevirin boş bir kağıda imza atar mısınız deyin size söylemediği söz kalmaz.

Ne söylemek istediğimi lütfen anlayın.

Olup biteni hep birlikte ne yazık ki izliyoruz.

Olduğumuz yerde, durduğumuz yerde, sanki herşey ayaklarımızın altından hızla kayıp gidiyor.

Çok zamandır, yandı yanacak gibi duran!

Ha tutuştu ha tutuşacak...

Çoktan beri şu ülkenin kapıları teker teker üzerimize kilitlenirken nasıl sessiz kaldıysak, tüm yangınları öyle seyretmekteyiz!

Bazan bu yazıları neden yazdığımı kendi kendime sorduğum zamanlar oldu.

Gün gelir her yazının bir tanıklığı olur düşüncesi beni umutlandırıyor.