Ülkem gibiyim,

 kalbimin ortasında bir yangın,

dışarıda saçma sapan bir bahar”

Artık yazmak istemiyorum. En azından yazıyı bir yerlere yetiştirme kaygısı bile fazla geliyor bana.

 Bu kadar saçmalığın içinden çıkamıyorum. Çirkin gürültüleri, mantıksız söylem ve savunmaları yüreğim daha fazla kaldırmıyor. Öfkem biriktikçe birikiyor. Keşke bütün bu olumsuz Türkiye şartlarında “gölge etme, başka ihsan istemem senden” diyebileceğim muhataplarım olabilseydi.

Uzun süredir televizyon da izlemiyorum. Sürekli aynı  kişilerin çıktığı ve aynı şeyleri söylediği siyasileri, yorumcuları görmek de istemiyorum.

Platon“Gücün haklı çıktığı yerden adalet bekleme, adaletin olmadığı yerde huzur bekleme” demiş ya, bu sözün ne demek olduğunu kanırta kanırta öğrettiler. Şimdi huzuru mümkün olduğunca insanlardan uzak durmakta buldum, mutluluğu da kendi içimde. Çünkü hayallerimin, hobilerimin, dışarıdaki yaşamdan daha renkli, verimli ve besleyici olduğuna karar verdim.

Kendi huzurum ve mutluluğum için çalışırken toplum için bir şey yapmamak, elimi taşın altına koymamak bana göre bir davranış biçimi olmadığından, elbette kendimce bir şeyler yapıyorum ve yapacağım ancak bu köşe yazmak olmayacak. En azından şimdilik…

Yaklaşık üç yıldır, bu gazetede yazmama vesile olan iyi yürekli İsmail Kadı’ya, Meral Erdoğan’a ve diğer çalışan arkadaşlara, sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum.