Seçim, koalisyon, Suriye, Yunanistan tartışmalarının gürültüsü içerisinde son derece önemli konular gündemimizde hak ettiği yeri bulamadı.

Bir ölçüde çok önemli konular gündemin ağırlığı içerisinde kayboldu denebilir.

Mayıs ayı başlarında Bursa Renault fabrikasında başlayıp, metal iş kolunda hararetlenen Gebze’ye, Kocaeli’ne, Eskişehir’e oradan da Ankara’ya, İzmir Aliağaya kadar uzanan bir koridor hareketli günler yaşadı.

Büyük patronların gözdesi olan sarı sendikaların foyası bir kez daha ortaya çıktı.

Devlet ve patronlar klübü tüm yığınıklarını işçi eylemlerinin bulunduğu  bölgelerde yoğunlaştırdı.

Bugün ki can alıcı konuya girmeden önce dün ki yazımda da belirttiğim Yunanistan referandumu ile ilgili bir cümle kullanmak isterim.

Yunanistan’ın onurlu halkı, Avrupa’nın gözü doymaz kapitalistlerinin baskılarına, şantajlarına boyun eğmedi.

İşin gerçeği komşunun %62’si bizimkinden nitelikli çıktı!

Bugün ki konumuza dönelim.

Metal işçilerinin direnişi iyi zamanda doğru bir başlangıçtı.

MESS patronları da kendilerince iyi bir zamanlama ile koalisyon hesaplarının yapıldığı günlerde iş yerlerindeki öncü işçileri işten atmaya başladılar.

Burada hesap etmedikleri bir konu var.

Açlığa mahkum ettikleri bu insanlar zamanı gelince yine karşılarına diklenecek.

15-16 Haziran 1970 Şubat 1980 Tariş eylemleri 12 Eylül yasağına rağmen 1986 Netaş grevi, 1990 Ocak Büyük Zonguldak Madenci yürüyüşü, yine Şubat 2010 tekel eylemleri.

Hepsi bu topraklarda bu insanlar tarafından gerçekleştirildi.

GOSB’da LG işçileri işverene sıkıntılı günler yaşattı.

LG’de yapılan en büyük hata oradaki sendikal mücadeleyi gazete ve dergi çevreleri yanlış bir mecraya sürükledi.

Bu tür maceralar sarı sendikacıların ekmeğine yağ sürer.

İşveren de kendisine haklı bir zemin buldu,

bu fırsatı gole çevirdi.

Olan 156 işçiye oldu.

Bu ülkede her zaman bu tür rüzgarlar eser.

Haziran’da böyle bir rüzgar değil miydi...!