Çoğumuz onu şirin bir Karadeniz dizisinin can alıcı sahnelerinde seslendirilen ‘’Dido Nana’’ şarkısıyla tanımıştı.

Tanışıklık kısa sürdü. Çernobil nükleer felaketine kurban verdiğimiz bilinen son kişiydi belki de Kazım Koyuncu… 2004′ ün sonlarında sanatçıya akciğer kanseri teşhisi konulmuş ve tedavi görmeye başlamıştı.

Doyamadıklarımızı hep zamansız alan ölüm randevusuna yine sadık kaldı. Kazım Koyuncu 25 Haziran 2005′de, 33 yaşında, yaşamını yitirdi.

Sonrası hasret ve sevgi dolu yılların birbirini izlemesiydi. Öylede sürüp gitti. Kazım Koyuncu yeni şarkılar söyleyemese de, eski söyledikleri dilden dile, gönülden gönüle yayıldı. Düğünleri, eylem alanlarını en dertli arkadaş masalarını ve mutlu dost buluşmalarını şenlendirdi, hüzünlendirdi.

Herkes onun haklında farklı şeyler yazdıysada o kendini, “Ben bir müzisyenim, ondan sonra Karadenizliyim ama hepsinin ötesinde ben bir devrimciyim’’ diye tanımlıyordu.

Ortaokul 1. sınıftayken, babasının kendisine aldığı mandolinle ve kendisinden habersiz onu mandolin kursuna yazdırmasıyla müziğe ilk adımını attı ve 1996 yılında Grup Dinmeyen, daha sonra o dönem dünyanın ilk ve tek Lazca Rock müzik grubu olan ZUĞAŞİ BEREPE (Denizin Çocukları) ‘yi kurdu.  Kazım koyuncu’yu büyük kitlelerle buluşturan ise 2001’de çıkan ‘’Viva’’ adlı solo albümü oldu.

Pazar günü BİLKAR’da bu güzel insanın 46. Doğum gününü kutladık. Nitelikli, ona yakışır bir etkinlik gerçekleştirdik. Çünkü o yaşamaya, şarkı söylemeye devam ediyor.

 ‘’Tarihin akışını düze çıkarmaya çalışan tüm güzel yüzlü çocuklara, Don Kişotlara, ateş hırsızlarına, Ernesto Che Guevara’ ya… Kötü şeyler gördük savaşlar, katliamlar, ölen-öldürülen çocuklar gördük. Kendi dilini, kendi kültürünü, kendisini kaybeden insanlar, topluluklar gördük. Yanan köyler, kentler, ormanlar, hayvanlar gördük. Yoksul insanlar, ağlayan anneler, babalar, her gün bile bile sokaklarda ölüme koşan tinerci çocuklar gördük. Biz de öldük. Ama her şeye rağmen bu yeryüzünde şarkılar söyledik. Teşekkürler Dünya!’’

Teşekkürler Kazım Koyuncu…