Böyle bir şarkı vardı değil mi?

Bir de şu rüya gerçek olsa diye devam eden...

Ama bu haftaki konumuzun, rüyalarla, hayallerle hiç ilgisi yok.

Kalbini nefsine kurban etmiş insanlarla ilgili bu yazımız.

Yeni bir konu değil yani.

Her birimizin hayatı , böyle kişilerle kesişmiştir.

Belki de hâlâ aynı düzlemde birlikte olmak zorundasınızdır.

Cumartesi günü yaşadığımız  bir olayı paylaşmak istiyorum siz okurlarımla.

İyileri de , kötüleri de paylaşacağım bundan sonra.

Paylasacagim ki iyilikler çoğalsın ve kötülükler zayıflasın, azalsın.

Yok böyle değildir iyimserliği, yok canım yapılmaz böyle şeyler, yapmamıştır dediğim vs. gibi tüm hoşgörülerimi sorgulayacagım artık.

Gebze'de beni çok üzen vakalar oluyor son zamanlarda.

Özellikle sanat camiasındaki ilişkilerin sahteliği, ikiyüzlülüğü,dalkavukluğu, çıkarcı ve fesat yaklaşımcılığı canımı çok incitiyor.

Neden ? Sorusunun cevabını bulamıyorum bir türlü.

Malûmunuzdur belki , tiyatro çalışmalarımızı haftasonları Sivil Toplum Merkezi'nde yapıyoruz.

Gebze'deki yerel grupların hemen hemen hepsi de burayı değerlendiriyor.

Kocaeli Büyükşehir Belediyesi'ne bağlı olan bu kurum, adeta eğitim, kültür ve sanat merkezi.

Özel, tüzel, gerçek kişiler burada eğitim, seminer verip çalışmalarını sürdürüyor. Masmavi Sanat Atölyesi olarak biz de oradayız.

Neyse efendim, sadede gelelim.

Geçtiğimiz cumartesi günü biz ve bir başka tiyatro grubu, aynı saatlerde çalışmadaydık.

Başka kimse yoktu.

Ailemizin genişlemesi için ve  yeni yetenekleri keşfetmek için ilan hazırladık.

Kurum müdürü Ziya Bey'in ve yardımcısı Ercan kardeşin desteğiyle, alt ve üst kattaki panolara koyduk.

Çalışmalarımızı tamamladık, görevli arkadaşla el ilanları hakkında konuştuk.

Yerleştirdiği yerin uygunluğunu gösterdi.

İyi temennilerle aşağı indim.

Hemen beş dakika sonra ardımdan gelen arkadaşım, ilanları göremediğini,nereye koyduğumuzu sordu.

Nasıl yani? Şimdi oradaydı diyerek tekrar yukarıya çıkıp baktık ki, yerinde yeller esiyor.

Yirmi beş tane el ilanı yerinde yok.

Görevli arkadaşın , yerini değiştirdiğini düşünüp sorduk, 'yok hocam değiştirmedim, aynı yerinde.' dedi.

Olmadığını söyleyince 'nasıl yani ' diyerek bizimle indi.

Baktı ki yerinde yeller esiyor, şaşkınlıktan kalakaldı.

Çöplere, tuvaletlere kadar baktı.

Birisi ,yirmi beş tanesini birden alıp yok etmişti.

Ve son olarak görülen kişi ise diğer tiyatro grubundan bir arkadaştı.

Bu davranış, çok çirkin, gereksiz,ucuz bir davranış.

Attın ne oldu? Yerine yenileri konuldu.

Bir daha at arkadaşım istersen ama bunun nedenini söyle...

Neyi paylaşamıyorsun?

Herkesin nasibi, kısmeti ayrıdır.

Bu nasıl bir iki yüzlülük, hain ve basit bir davranıştır.

Kızmadım,kızılmaz ki böyle bir davranışa.

Acıdım ve üzüldüm.

Çünkü sanat ile uğraşan kişilerin bu tür eylemleri yapması ,bana Gebze'deki sanatı  sorgulattı.

Sanatı,o harisligin neresine sıkıştırıyorsunuz? 

Ya da sanat adı altında neler yapıyorsunuz?

Zaten her imkan sizde.

Bütün sezon, full time sizin oyunlarınız sahne alıyor.

Desteğiniz tam Allah'a şükür.

Derdiniz ne?

Araştıracagım...

Gerçi bu ilk değil.

Daha önce de, kendisine destek olduğum bir diğeri, tiyatrodaki oyuncularımı tek tek arayarak, kendi grubuna gelmeleri için hakkımda olmadık şeyler söylemişti.

Benim felsefenin sevgidir.

Merkezimde tüm canlılar vardır.

Yanım, yönüm, ayrımım, hesabım,art niyetim yoktur.

Canlı, cansız varlıklara zarar vermeyen,vicdanını pusulası yapmış herkesin, gönlümde yeri vardır.

Saygı duyarım, sonsuz severim.

Ama güzel kardeşim,seni ve senin gibilerin de ,meydanda kötülükle at oynamasına izin veremem.

Yazımın başında belirttiğim gibi, bundan sonra , bütün olumsuzlukları, kötülükleri deşifre edeceğim.

Haftaya da değindiğim , hani o destek olduğum ama arkamdan kuyu kazan kişi veya kişileri yazacağım.

İyilikten maraz doğuyor demiş benim güzel atalarım.

Ne doğru söylemişler meğer.

Bundan gayri böyle...

İnsan olmak bu kadar zor mu? 

İyi niyetlerimi bir bir astınız ya, ne diyeyim , gönlünüzce kalın....