Bir varmış,bir yokmuş.

Var olanlar yok olacağını unutarak,yok olanlar ise yok oldukları için yokluklarını bilmeyerek yaşayıp gidermiş.

Develerin yerini modern araçlar aldığı için tellal olamamış iken ve zavallı pirelerin, bırakın berberliği, nesilleri kimyasal ilaçlarla kuruduğundan dünyayı bilmez iken, dünyayı bilenler,al takke-ver külah ,elim elde,elim sende nidalarıyla yaşayıp giderlermiş.

Bazen birdir bir diyerek birbirlerine saydırır, bazen de kafalarını, birbirlerinin gerekli vücut parçalarına yaslayarak, uzun uzun,uzun eşekçilik oynarlarmış.

Ne menemen olduğu anlaşılamamış bir yermiş anlayacağınız bu gezegen.

Kocaman kocaman aynalar varmış her yerde.

Böyle, kocaman-dev gibi gösterirmiş bu aynalar.

Oyun oynamaktan arta kalan zamanlarda, bu aynaların karşısına geçip geçip kendilerini seyrederlermiş.

Seyredip seyredip böbürlenirlermiş büyüklüklerinle.

İçlerinden biri bir gün aynaya bakarken, güneş tam arkasındaymış.

Güneş aynaya şavkımış.

Şavkıdıkça yer gök güneş olmuş.

Bu bizimki de , ışık kendinden çıkıyor sanmış.

Kendi büyüklüğünün ihtişamından gözleri kamaşmış.

Böbürlenmiş de böbürlenmiş.

Kibirlenmiş de kibirlenmiş.

Yansımayı farkedemeyen kendi gibi körler, alkış tutmuş adama.

Bu alkışlarla daha da büyümüş,şişmiş köftehor.

Bir balon misali...

İşin aslını bilen ama adamın forsunu görenler, bakmışlar ilgi büyük, üstelik eğlenceli, daha daha çok alkışlamışlar.

Bu bizimkinin ayakları yerden kesilmiş.

Güneşi bilenler, nedenini anlamışlar ama anlatsalar da anlaşılamamışlar.

Güneş demişler batar, doğa ananın azizliği bu.

Kimse dinlememiş.

Kimisi susmuş kenara çekilip, çaresiz.

Kimisini kör kuyulara atıp susturmuşlar.

Balon efendi,balonlugundan habersiz , kuş olduğuna inanmış.

İnandıkça anka kuşu olmuş, süzüm süzüm süzülmüş gökyüzünde.

Bulutlarla yaşamaya başlamış.

Bakmış manzara mis, üstelik hepsi minicik görünüyor yukarıdan, sermiş postu yukarılara.

Artık, en uzun gündüz müymüş de , batmak bilmemiş güneş, bilemedim!

Pili bitmiş saatin, akrep-yelkovanı hesabı takılıp kalmış olmalı.

Parım parım parlamaya devam etmiş güneş, şansının çokluğu mu desem , güneşin tembelliği mı?

Yayıldıkça rehavet çökmüş.

Çöktükçe derin bir uykuya geçip, rüyalar alemine dalmış.

Aman ne rüyalar görmüş, ne rüyalar...

Peri padişahı olmuş; hanlar, konaklar, saraylar yaptırmış.

Bu gezegenin altını üstüne, üstünü altına getirmiş.

Derken , uyuduğu bulut yan taraftaki bulutla çarpışmaz mı?

Eyvah ki eyvah!

'Vay sen bana nasıl çarparsın?'

Diyerek, sinirinden kapkara kesilmiş diğeri,bunun bulutuna patlatmış.

Şimşekler çakmış, gök delinmiş, sular seller götürmüş dünyayı.

Güneş korkusundan kaçmış, saklanmış.

Gündüz de onun peşinden gidince, kapkara kesilmiş ortalık.

Dev gösteren aynalar orta yerinden çatlamış.

Tepe takla düşüvermiş mi sahte kuş!

Ne devlik kalmış,ne parıltı...

Olmuş yine eskisi gibi , bir garip cüce.

Sonrası mı?

Ortada işte.

Cüceler çok oldukça, kendini dev sanan Güliver'ler olur elbette.

Cüceler ülkesinde,olup olacağı bu...

Yalan mı? Dolan mı?

Yoksa hiç inanmadın mı?

O zaman geç bir aynanın karşısına bak, güneşi arkana alıp...

Ve siz niye isyan edip, ağlıyorsunuz ki bu masalı siz yazdınız, unuttunuz mu?