Mecliste ki görüntüler oldukça rahatsızlık verici.

Küfür, kavga, itişme, ısırma iddiaları gırla gidiyor.

Devlet büyüklerinden tutun, iktidar vekillerine kadar gücü elinde tutan herkesin yasaları rahatça hiçe saymasına bakarsanız; sanki demokrasiden hiç ama hiç nasiplenmemiş gibiyiz...!

Bunca edebiyatımız, sanatımız, kültürümüz, siyasi geçmişimiz, birikimlerimiz, anayasalarımız, seçim sistemimiz sanki hiç yaşanmadı.

Parlementer sistemi hiç yaşamamışız galiba...

Bu görüntüler bana az gelişmiş, ilkel üçüncü dünya ülkelerinde bile az raslanan sahneleri hatırlatıyor.

Bunca olup bitene karşılık dilimiz sanki lal...

Aklımız yarım...

Şairlerimiz, hikayecilerimiz, romancılarımız, düşünürlerimiz gün geçtikçe azalıyor.

Yerine bolca evlilik programları, kısa yoldan para kazanma sahneleri ...

Anayasa nedir, hukuk nedir, hak nedir sanki hiç öğrenmemişiz.

İki şeyden korkar olduk;

Biri Allah, diğeri de iktidar...!

Tepemize inene eyvallah diyoruz.

Böyle bir ülkede ancak milletvekilleri “sana ne lan, suç işliyorsam ben işliyorum” söyleme nezaketsizliğini gösterir...!

Bu ülkenin uzak tarihinde köklü bir imparatorluk, yakın tarihinde ciddi bir aydınlanma birikimi var.

İçi boşaltılmış olsa da gelişmiş Dünya standartlarına yaklaşmaya çalışan hukuk geleneğimiz bulunmakta.

İmha edilmeye çalışılsa bile temeli sağlam eğitim sisteminden söz etmek mümkün.

Bu ülkenin yok sayılsa bile hala ortak bir aklı var.

Bu aklı tüm zorlukları aşmak için kullanma yerine başka hedeflere yöneltme girişimleri var.

Bu dayatmalar sırasında her türlü hukuksuzluğun önü açılmış gözüküyor.

Eskiden Tayvan, Güney Kore parlementolarında görmeye alışık olduğumuz sahneler artık bizim ekranlarımızdan eksik olmuyor.

Bütün bunların anlamı ve önemi olmalı.

Çözülemeyen her sorun dikkatleri başka alanlara çekmekle unutturulur!

Aksi halde esas oyunun sırrı ortaya çıkar...!

Anlaşılan biz bu sahneleri bir süre daha izlemeye devam edeceğiz.

Ne zaman ki, gerçek sorunlarımızı konuşmaya başlarsak tabi...!