Bazı insanların isimlerini tarih kitapları yazmaz. Şiirler, öyküler yazılmaz ardından.  Onların isimleri patronlar kulübünün kara kaplı defterindedir ama. Yada siyasi şube’nin çekmecelerinde… Bazı insanların isimleri okullara verilmez örneğin. Parkların büyük tabelalarında görünmez resimleri. Ama kentte ki her emek mücadelesinde vardır suretleri. Yada işçi lokallerine, derneklerine işlenir isimleri.

En güzel sanatını icra ederler hayatın. Sihirli bir değnekleri yoktur elbet, dayanışmadır en büyük hünerleri. Nerede ihtiyaç duyulursa oradadır bedenleri. Sloganları büyük bir senfoninin melodileri gibi çıkar ağızlarından. Şiir yazamazlar belki ama şiir gibi konuşur dilleri. Böyledir zaten kızıl bir sevdanın peşine düşmek… Hep işçilerle, yoksullarla, ezilenlerle atar yürekleri...

İşte onlardan biriydi işçilerin Komünist, Mustafa abisi. Emeğin tüm haklarının budandığı, 12 Eylül darbesinin gölgesinde, 1982 yılında başlamıştı işçiliğe. 16 yıl boyunca önce Soma ardından Gökova Termik Santrali'nde kaynak ustalığı yaptı. 1998'de Gebze'ye taşındığında bir metal fabrikası onun hayatının merkezi olacaktı. Döküm işçisi olarak başladığı işyerinde emekli olana kadar ter döktü, çalıştı, çabaladı.

Abartılar bizden uzak olsun, o bu kentin emekçileri tarafından, en sevilen ve tanınan insanlarındandı. Nerede bir grev davulu vurulsa halayın başındaydı. Nerede bir eylem çadırı kurulsa brandanın altındaydı. Nerede bir işçi toplantısı olsa masanın ortasındaydı. Gülen yüzüyle bakar,  sakin sesiyle konuşur, emek yorgunu bedeniyle dokunurdu insanların yüreğine… Yıllarca Gebze’nin en büyük fabrikalarından Sarkuysan’da iş yeri temsilciliği yapmış, sendikal mücadeleye sunduğu katkılarıyla Gebze Birleşik Metal-İş’i bugünlere taşımıştı.

Sadece sendikamı? Bir insan bir insanı nasıl severse öyle severdi partisini. Bir babanın çocuklarını sevdiği gibi… Türkiye Komünist Partisi onun göz bebeği, sevgilisiydi. 1992 yılında Sosyalist Türkiye Partisi'nin kuruluşuyla başlayan örgütlü mücadelesi TKP'de çeşitli dönemlerde aldığı görevlerle devam etti. Sosyalizm için büyük bir özveriyle çalışır, ona samimiyetle sarılır, kıskançlıkla sahip çıkardı. Haliyle dünya görüşüyle ismi yanyana anılır, ‘’hangi Mustafa?’’ diye sorulduğunda ‘’yahu yok mu bizim Komünist Mustafa’’ diye anlatılırdı. Siyasi düşüncesi yakın olsun olmasın her kesimden insan saygı duyardı bu devrimci işçiye.

Telefonda zaman zaman konuşurduk ama sanırım son görüşmemiz kitabım ‘’Zamansız Ölümler Ülkesi’’nin imza günündeydi. Hayatın bir cilvesiydi belki de bu, Mustafa abi de bir sabah gelen acı haberle aramızdan ‘’zamansızca’’ gitti.  Oysa çatlamış elleriyle ağrıyan belini tutarak, artık çok yorulduğunu, bu yüzden emekli olduğunu, biraz olsun rahat etmek istediğini söylemişti.

Yaşayanlar bilir. Kocaeli Emek kentidir. Ama oturmuş bir işçi kimliği yoktur bu kentin. O kültür yerleşmemiştir. Fakat değerli işçi önderleri vardır bu kentin. Şöför İdris’de onlardan biridir. Emeklerinin yansıması vardır caddelerde asılı sendika tabelalarında. Varını yoğunu koyup dost sofrasına, öncülük etmiştir Kocaeli’de Sendikalar Birliği’nin, Nakliye Emekçileri Sendikasının ve Selüloz Emekçileri Sendikası’nın kurulmasına.

Bizler de Mustafa abiyi, metal fırtına adı verilen ve büyük bir kazanımla biten metal işçilerinin eylemlerinden, Bursa Reno direnişine, gözünde ışıltıyla dayanışma amaçlı gidişlerinden, vefat etmeden birkaç saat öncesine kadar partisi için mücadele edişinden biliriz. Bu yüzden Mustafa Tozkoparan’da yaşadığı dönemin Şoför İdris’idir. Ve katkılarından ötürü Birleşik Metal-İş sendikası Gebze 1 nolu şubenin eğitim salonuna onun adı verilmiştir.

Bu yüzden o kalbin de taşıdığı çiçekle, sıcacık gülüşüyle, inancıyla anılacak, hayatını Sosyalizme, ömrünü işçi sınıfı mücadelesine adamış bir devrimci olarak hatırlanacaktır. Anısı önünde saygıyla…