Hafta içi Konya’da yapılan Milli maç öncesi yaşananlara ilk kez tanıklık etmiyoruz.

Bu yapılanın son olma ihtimali de yok.

Çünkü saygı duruşu geleneğimiz yok.

Böyle bir kültüre sahip değiliz.

Bari ölen insanlara daha fazla acı çektirmeyelim.

Onların anısına ve ailelerine 1 dakikalık dahi olsa saygı göstersek ne kaybederiz.

Bu durumu nasıl açıklamak gerekir doğrusu bilmiyorum.

Nasıl bir toplumsal ruh hali buna  zemin hazırlıyor.

Dünya’daki bütün kültürlerin bütün dillerin ortak noktası ölüye saygı iken nasıl oluyorda bizim toplumumuz ölüler arasında ayrım yapma konusunda  rahatsızlık duymuyor.

Yer yüzünün en insafsız toplumuna dönüşmüş gibi halimiz var.

Galiba gibisi fazla...

Ortak sevincimiz olamıyor.

Bir acıyı toplum olarak paylaşamıyoruz.

Birimizin sevinci diğerimizin üzüntüsü olabiliyor!

Birinin acısı bir başkasının bayramı!

Bitmek bilmez öfke nöbetleri devam ediyor.

Acılarımızı birbiri ile adeta yarıştırıyoruz.

Böyle toplumlar eninde sonunda dağılmaya, yıkılmaya mahkum olurlar.

Bu fiili durumu değiştirmek için örnek olması gerekenler ülkeyi yönetenlerdir.

Ancak onlar da bunca acıya rağmen yanyana gelmiyorsa Konya’da milli maçta stadyumu dolduran holiganların o acıyı içlerinde hissedip paylaşması düşünülebilir mi?

Ankara’da geçtiğimiz cumartesi günü barış ve kardeşlik mitinginde İŞİD bombacıları tarafından katledilen 106 insanımız Konya’da Milli Maç başlamadan önce saygı duruşu yapılma sırasında protesto edenlerin sloganı “şehitler ölmez vatan bölünmez” oldu.

Bugün geldiğimiz noktada bu sloganlarla yapılan saygı duruşunu bozanlara şunu söyleyemeliyim; Şehitler ne yazık ki öldüler ve bu ülkenin insanları bu düşünce yapısını değiştirmezse korkarım vatan bölünmesi kaçınılmaz hale gelir...!

Cumartesi günü Ankara’da katledilen 106 kişinin öldürüldüğü alana bırakılan karanfilleri tekmeleyen şahsı görünce bu nasıl bir öfke seli diye düşündüm...

Öldürülen insanların bulunduğu noktaya bırakılan karanfillere bile tahamül edemeyecek bir toplum var karşımızda.

İşte öfkenin bir hitabet sanatı olduğuyla çok övünenlere ithaf olunur...

Ektikleri tohumlar hasat verdi...!

Şimdi eserlerinizle ne kadar övünseniz azdır bile...