Hükümet büyüğümüz bazen kontrolden çıkıyor.

Söylediği sözler anlaşılır olmaktan uzak oluveriyor.

Sandık vakti yaklaştıkça, hakaretin biri bin para.

Öyle ki, cümle alem peşinden, cepheden cepheye koşmaktan, darbecilerin inlerine seferber olmaktan helak olmuş durumda.

Bütün bunlar bir dava uğruna yapılmakta.

Zuladaki ayakkabı kutuları içinden dökülen hayırlı dolarlar…

Eskiden gemicikler vardı.

Şimdi ise sahillere yapılan villacıklar konuşulur oldu.

Gündemi değiştirmenin her zaman bir yolu bulundu.

Yeni günah keçisi “Paralel devlet”i tartışmaya başladık.

“17 Aralık başarısız darbe girişimidir” sözleri yüreğimize su serpse de bunu kimse yemedi.

Sadece dar alanda top koşturuldu.

Buna kimse inanmadı desek yanlış olur.

Her söylemi alkışlamaya hazır zevat yine işbaşında.

“Su uyur darbeci uyumaz” sözleri yankı buldu kulaklarda.

Kocaeli’de işsizlik %14’lerde.

Kimse bu gerçekleri görmek istemiyor.

Sokağa bakıyorsun, gördüğün manzara hep aynı.

Zor dönemlerde mutlaka bir düşman ortalığa çıkartılıyor.

Ömrümüz hep düşmanlık sözleriyle geçti.

Ne hale geldik?…

İnsan olmak hayli zorlaştı.

Bir gün konuşulan, ertesi gün unutuluyor.

İstediğiniz kadar “hırsız var” diye bağırın.

Seçim şarkıları bile araklama çıktı.

Sanırım 34 gün sonra 30 Mart için bir beklenti olmasaydı, kim bilir neler yaşanırdı, gündeme dair neler konuşulurdu…

Sırada bekleyen o kadar çok konu var ki, hangisi diğerinden önemlidir?

Susuzluk kapıda.

İşsizlik hiç bitmedi.

Ekonomi diğer önemsiz konular yüzünden konuşulmaz oldu.

Alkışlar sürdükçe, kim bilir kaç devran böyle gider?.