"İnsan, önce bir deve olacaktır. Deve hayvanların en fazla yük taşıyanıdır.
 Sen müstahak olduğun için bu yükü taşımalısın.

Başkalarının ortaya çıkarmış olduğu geleneksel değerleri yük gibi taşır. 

Bu devrede, gururunu kırabilmek için aşağılanmayı arzu eder.

Deve de güdülmeye isteklidir. "evet" der. 

Bu "evet"in anlamı, düşünmeden yapılan göreve itaat etmedir.

Bu insan için bir tür esaret tablosudur. 

Yaşamak için başkasının yardımına gereksinimi olanların görünümüdür!

İkinci basamakta deve, aslana dönüşür. 

Aslan, geleneksel değerlere karşı isyanın görünümüdür.

Aslan "hayır" der. Değerlerin değişmesini ister. 

Üçüncü basamağa geçince aslan, çocuk olur. Çocuk da "evet" der.

Fakat bu "Evet" itaat etme isteğinden gelmez. 

Kendinin efendisi özgür olma arzusunun "evet"idir. 

 Çocuk oyun oynayabilme iradesinin gücüyle ve çocuk saflığıyla EVET der." 

(Diye buyurmuş Nietzsche..)

Saflıktır çocuk... 

Akıp giden bir nehir,nasıl tertemiz ise,öylesine duru..    

Çocuk olabilmek herkesin harcı değildir..

Hatta olabilmek büyük marifet ister,yürek ister..

Nedense hemen büyümek isteriz. 

Büyüyüp DEVe olmak için..

Büyüyüp aslan olmak için... 

Şimdi bir bakalım önce kendimize.. 

Biz hangisiyiz?

DEVe mi? Aslan mı? ÇOCUK mu?

Sonra başımızı kaldırıp çevremizi inceleyelim.

Görmek için bakalım ama,bakmak için değil! 

Eğer,gördükleriniz sadece DEVe ve aslanlar ise..

Ve gördükleriniz canınızı çok yakıyorsa... 

Korkuyorsanız..

Gücünüz yetmiyorsa korkularınızı yok etmeye..

Çaresiz hissediyorsanız.. 

Ne mutlu size..

Çünkü hâlâ çocuksunuz..  Aslanların,kulakları duymaz eden boş kükremelerinden! 

Bilinçsizce sağa sola koşuşturan DEVelerin çıkardıkları ayak seslerinden ve  şiddetleriyle yarattıkları, gözü görmez eden depremlerden..

Cesur bir çocuk kadar ürkerken,

Çok ama çok korkuyorum büyümekten..

Siz de hiç büyümeyin çocuklar...