2017 yılını geride bıraktık.

Bugün yeni bir yılın ikinci günü.

Geride bıraktığımız yıl oldukça karmaşık bir o kadar da sıkıntılı ve sorunlu geçti.

Geçtiğimiz 2017 yılının ilk gününde Reina Katliamı ile güne başlamıştık.

Geride bıraktığımız yıl cinayet, ölüm ve savaş, doğal felaketlerle devam etti.

Yılın son gününe kadar iş cinayetleri, kadın cinayetleri gündemden hiç düşmedi.

Yeni yılın gelişini eskisinin kötülüklerden arınması umutla, neşeyle yeni bir başlangıç yapmayı denemek içindir.

Esasına bakarsanız yeni yıl sadece bir takvim başlangıcından öteye başka bir şey ifade etmiyor.

Ona başka bir anlam yüklemenin mantıklı izahı yok.

Olsa olsa sevinçleri yanımıza alıp dertleri sıkıntıları geride bırakmaya çalışmaktan başka bir şey değil.

Bir gecede her şeyin yeniden başlayacağı inancıyla yaşamdan, umuttan vazgeçmemektir.

Bu nedenle yeni yılı sadece Noel Baba’dan ibaret görmemek lazım.

Yeni yılın diğer bir simgesi de “umut” beklentisidir.

Ama ne yazık ki, bugün itibariyle umuttan gelecekten söz edenlerin sayısı oldukça sınırlı.

Pazartesi günü sabah erken saatlerde yürüyüş yapmak için sokağa indim.

İlk karşılaştığım kişiyle selamlaştım.

Vermiş olduğum selam karşılık buldu, o da beni oldukça umutlandırdı.

Tamam kötü günlerden geçiyoruz.

Ve dünya daha iyi bir yere doğru savrulmuyor.

Bu durum ayan-beyan ortada duruyor.

Buna karşılık jeologların deyimiyle Türkiye gerilimi artan bir fay hattı gibi.

Geride bıraktığımız 10 yıllık süre hep bu gerilimlerle geçti.

İnsanları yoran toplumsal bir depresyonun eşiğine gelmemize neden olan bu süreç hiç değişmedi.

Bir başka deyimle klişeleşmiş ifade olarak sıkça kullanılan “umut ve mutluluktan” söz etmek kötü bir espiriye dönüştü.

Bu nedenle şimdilerde kimse umuttan söz etmiyor.

Umut sözcüğünü ağzına alan insan sayısı gittikçe azalıyor.

Neyse ki, inancını kaybetmeyen, çalışıp çabalayan toplumu yeniden üreten milyonlarca emekçi var.

Onların yüzü suyu hürmetine diyelim ki en kötü yılımız 2017 yılı olarak geride kalsın.

Bundan daha büyük beklenti olamaz...!