Futbolcu olma hayallerimizin peşinden koştuğumuz 2005 yılında Darıca Gençlerbirliği süper gençlerinde idman yaparken Gebze Haber gazetesinde çalışan dayımın kızı Sadegül Akarsu gel boş zamanlarında spor muhabirliği öğren demesiyle başlamıştı hikayemiz…

O dönemin Gebze Haber Gazetesi Spor müdürü sevgili Cüneyt Türesin parmağında gümüş bir yüzüğün olsun diyerek gazeteciliği sevdirmek ve öğretmek adına güler yüzlü tavrıyla ilk konuşmasını yaptıktan sonra üst kata, Gebze Haber Gazetesi imtiyaz sahibi İsmail Kadı’nın(abimizin) yanına çıkardı. Cüneyt Abi ön konuşmayı yaptıktan sonra babacan bir tavırla ‘Hoş geldin Sporcu’ diyerek 13 yıllık birlikteliği başlatmıştı İsmail abimiz.

Bana bey dedirtmez ben senin abinim bundan sonra bana abi diyeceksin diyerek aramızdaki resmiyeti daha o günlerde bitirmişti. Bir abi –kardeş ilişkimiz vardı.

Hatalı yazılar yazdığım dönemlerde de yanımızda durdu. Bu gazetenin bir ağırlığı var. Bir çizgisi var. Hata da yapsak, bunu aile içinde çözmeliyiz. Dik durmak zorundayız derdi. Bizim yüzümüzden başkalarıyla kavga ederdi. Ülkesini çok severdi asla din, dil ırk ayrımı yapmazdı, ancak aynı coğrafyanın kültürüne sahip olduğumuz için bize sevgisi saygısı ayrıydı.

Bir çok toplumda bize onure ederdi. Masanın en başına oturturdu.

Hastalık süreci dışında her karşılaştığımızda hoş bir tebessümle selamlaşırdık.

Köşe yazılarımızın zaman zaman analizlerini yapar, ülke meselelerini konuşur, arada sırada ne olacak bu Trabzonspor’un hali diyerek dert yanardık.

Koşullarımız gereği ayrıldığımız zamanlar oldu. Ancak gönül bağımız hiç kopmadı.

Gebze’de çizgisini hiç bozmayan, savunduğu doğruları çıkarı uğruna değiştirmeyen belki de ender karakterdi. Verdiğin bütün emeklere teşekkürler, kıymetli abim… Allah seni rahmetiyle muamele eylesin. Hakkım varsa benden yana helali hoş olsun…