1 yıl önceki; içler acısı durumu ve bugün gelinen noktaya baktığımızda yüzde yüz bir değişimin olduğunu görüyoruz. Neler değişmedi ki Gebzespor’da;

Büyük temizlik tesislerden başladı; İnsan dışında her türlü canlının barınak yeri olan tesislerdeki bütün eşyalar çöpe atıldı. Yerine sıfır yepyeni eşyalar alındı.

Tesisler sahipsiz ve atıl durumdaydı. Boya ve badana yapılarak dış ve iç görünüm yeniden dizayn edildi. Kesik yiyen elektrik ve sular açıldı.

Tesis içinde bilardo, masa tenisi ve dijitürk gibi futbolcuların sosyal etkinlikler yapabileceği aktiviteler  kazandırıldı.

Tesislerde yemek çıkmıyordu; kır pidesiyle antrenmana çıkan, duyarlı ailelerin getirdiği ev yemekleriyle geçen esaret dönemi de bitmişti. 1980 model otobüslerle maça giden Gebzespor’un artık kendine ait lüks otobüsü oldu.

Gebzespor camiası ile yerel yönetim arasındaki kırmızı çizgi, yerini iletişime ve samimiyete bırakmıştı. Artık onlarda sahaya inip Gebzespor’un adına yakışır bir kimliğe bürünmesine katkı yapmaya başlamıştı.

Transferde eli güçlü olan, futbolcuların Gebzespor’da oynamak için can attığı bir yapı oluşturulmuş, deplasmanlara dahi 10 otobüs taraftarla giden güçlü bir camia olmuştu Gebzespor…

Birlik ve beraberliğin, aidiyet duygusunun Gebzelilik bilincinin ve heyecanın dibe vurduğu Gebzespor’daki hastalığın teşhisini koyup tedavisine başlayan “başhekimin” çevresine verdiği güven,  pozitif hava, koşulsuz imkanlar içinde sergilediği mütevazi karakter ve samimiyetin karşılığı hızlı bir şekilde alınmaya devam ediyordu. Duyarlı esnaflar, iş adamları ve bireysel olarak kombine kart alarak karşılıksız verilen bu  mücadeleye destek olup yükü bir nebzede olsa hafifletenler aynı dili konuşuyor… Aynı hissi taşıyor.  Gebzespor mazi olmuyor. Aydınlık geleceğe doğru adımlar atıyor.