Baktı, bir şeyler eksikti sanki, içine sinmedi./
Tamamlanmamış, yarım kalmış gibiydi./
Tekrar çalışmaya başladı.
Tam altı gün uğraştı.
"Altıncı günün sonunda, bir melek yanına yaklaştı ve "Neden bu sefer bu kadar zaman harcıyorsun?" diye sordu. 
- Zaman harcıyorum, çünkü, Kadın'ı yaratıyorum. Kadın özen ister.
- Onu nasıl yarattığımı öğrenmek ister misin?
- Elbette isterim.
- O, kalbinde birçok sevgiye yer verebilir. Ana baba sevgisi, kardeş sevgisi, eş ve çocuk sevgisi... İncinmiş her şeyi şefkatle iyileştirebilir. 
Melek kadına yaklaştı ve ona dokundu: 
- Onu çok yumuşak yaratmışsınız, dedi. 
- Evet öyle. Ama ayrıca güçlü de yarattım. Onun nelere dayanıp, nelerin üstesinden gelebileceğini tahmin bile edemezsin. 
Melek kadının yanağına dokundu. 
- Tanrım bu yaratık su sızdırıyor galiba! 
- Su sızdırmıyor; o gözyaşı. 
- Niçin? 
- Gözyaşları onun üzüntüsünün, tasalarının, sevgisinin, yalnızlığının, çektiği acıların, gururunun göstergesidir. 
- Her şeyi düşünmüşsünüz, bu kadın gerçekten muhteşem! "

Sonra o muhteşem varlık, anne adını alarak dünyaya indi.
Dünyayı güzelleştirmek için...
Bir erkek çocuk doğurdu, sevimli, minik bir melek...
Sütüyle besledi, büyük bir aşkla.
Üşüyünce sevgisiyle ısıttı, ağlayınca kollarında uyuttu.
Yürümeyi öğrenirken elinden tuttu, düşüp de canı yanmasın diye.
Hasta oldu başında bekledi, uykusuzluğunu hiç hissetmeden.
Yemedi, yedirdi ki güçlü ve sağlıklı olsun diye.
Çocuk büyüdü, erkek oldu.
Melek değildi artık, adamdı!
Kendi başına yapabiliyordu her şeyi.
Baktı çevresindeki canlılara.
Gücünün farkına vardı.
İhtiyacı yoktu artık bir şeye.
Annesinin narin zayıflığını küçümsedi.
Bıçağı alıp, sapladı kalbine.
Ve Tanrı, annenin kalbindeydi.
Anne öldü.
Tanrı' da...
Geriye sadece cehennem kaldı.

Sık görüşülen