Bu yaz uzun sayılabilecek kadar tatil yapma fırsatı buldum.
Önce Ege kıyılarında stres ve yorgunluğumu attım.
Ardından Trabzon yaylalarını bol bol gezdim.
Buna eş dost hasta ziyaretleri dahil.
Karadeniz’de Çernobil’in etkisi halen soğuk yüzünü gösteriyor.
Genç yaşta çok sayıda insan kanser hastalığının pençesinde boğuşuyor.
Güzel ülkemin her tarafında sorunlar farklı olsa bile birbirine benzer nitelikte.
Nereye gitseniz en öncelikli sorun trafik karşınıza çıkıyor.
Her gittiğim yerde konuşulan öncelikli konu darbe girişimi.
Önemli bir kesimin kafası oldukça karışık.
Neler olduğunu bilen insan sayısı çok az.
Bazı insanlar herşeyi alkışlıyor.
Hatırı sayılır bir kesim de herşeye kuşkuyla yaklaşıyor.
Anlayacağınız siyasi partilerin birbiri ile yakınlaşması sıradan vatandaşı çok fazla etkilemişe benzemiyor.
Şimdilik insanlar ekonomik ve işsizlik sorununu unutmuş durumda.
Ayrıştırılmış bir toplum kendi sorunlarını çözmekte sıkıntı yaşar.
Bizim toplumumuz ayrışmanın sancılarını yaşıyor.
Gelelim olayın bir başka boyutuna.
Serbest seçimlerle oluşmuş bir iktidarı zor ve şiddet yöntemleri kullanarak devirmeye teşebbüs etmek çok ağır bir suçtur.
Bu girişimin Mısır’da yapılmış olması yapılan eylemin suç olma niteliğini değiştirmez.
15 Temmuz darbe girişiminin başarısız olmasının sonrasında “demokrasi” nöbetlerine katılan insanlara “demokrasi” den ne anladıklarını ve neden sokağa çıktıklarını sordum, almış olduğum yanıtlar oldukça çarpıcıydı.
Önemli bir kesim, demokrasi yanlısı olmadığını ifade etti.
Demokrasi bir yaşam biçimidir.
Orada herkese yer vardır.
Bizim toplumumuz, bilgi sahibi olmadan fikir sahibi olmayı çok seviyor.
Bu yüzden herkes herşeyi birbirine karıştırıyor.