Yaşama olduğundan fazla anlamlar yüklediğimden, yaşam anlamsızlaşarak bana sırıtıp duruyor. Dişlerine kan bulaşmış belli…
Her şeyin içine ha tükürdü ha tükürecek…
Kötürüm duygularım kolumu, kanadımı kırar. Sevdalar düşlesem de olur –olmaz anlarda, kalp ağrılarım azıya gelmez yüreğimi sırt üstü düşürür bu kentin sokaklarına….
Elde avuçta ne varsa çöpe atarım. Şiirler, şairler, yazılar, yeni yetme kadınlar…. Hepsi çöpe… Ve ben…. Çöpe….
Boş zamanlarımda çöpleri ayıklarım. Kıymetli evrak mukabilinden yine kendimi bulurum. Kendimi alırım elime, tükürülmeden yüzüne, sol mememin üstüne koyarım. Elde var bir.
Yani ben.
Çöpleri ayıklamaya devam ederim. Devrimci kadıncıkları, oğlanları, yalaka yazıları, ağlayan ceninleri, yalancıkları, çıkarbazları ayıklarım çöplerin içinden….
Hepsini renk renk, boy boy, dizerim önüme… Yeniden hepsi çöpe… Ya sen… Senin yerin belli….
Kafka’nın öykülerini severim. Bir öyküsünde böcek oluyor ya… Artık Kafka’yı da sevmiyorum.
Böcek olmak gibi bir derdim yok. Tüm böcekler de çöpe.
Senin zamanın değerli. Benim şiirlerimi okuma. Yine ne haltlar karıştırıyor diye –merak- şiirlerimi okursan, benim şiirlerim de çöpe.
Ne bir sözüm, ne de bir dize şiirim kalsın istemem sende. Unutursan eğer sevdamın ağırlığını sen de çöpe…
Umurumda değil kavanozdaki tansiyon hapımın bitmesi. Kaç kavanoz hap içeceğim daha….
Korkma kanaya, kanaya yaşarım ben… Yaşamasam da bir günün anlamında kalmış anıların hepsi çöpe…
Yeni başlangıçlar elbette senin için..
SÖYLENTİ
Tuttu yasını
Unuttu.
Bir gün sonra,
Mezarına güller koyup,
Çekip gitti.
Hatta
Söylenti odur
Ki;
Senden önce
“hiç yaşamamışım”
Bile
Demiş.