Bugün itibariyle bayram moduna girmiş bulunuyoruz.
Benzeri yazıları geçmiş bayramlarda yazmış olabilirim.
Bazı insanlar “bu insan kendini tekrar ediyor” diye düşünebilir.
Yaş ilerledikçe insanda fiziksel değişiklik oluyor.
Allah’a şükür şimdilik hafızamla ilgili bir kaygım yok.
Bugün itibariyle bayram haftasına girmiş bulunuyoruz.
Hatta şöyle de diyebilirim;
Geçtiğimiz hafta sonu cuma günü bayram için yola çıkanlar uzun konvoylar halinde yolculuk yaptıklarını ifade ettiler.
Bunu nereden biliyorsun diye merak edenler olabilir.
Ailemden karayoluyla Trabzon’a yolculuk yapan insanlar oldu.
Karabük, Samsun arası uzun süre konvoy halinde yolculuk yaptıklarını dinlenme tesislerinde yer bulamadıklarını söylediler.
Her bayramın kendine özgü renkli görüntüleri var.
Yaz aylarına denk gelen Ramazan Bayramı biraz daha hareketli oluyor.
Bizim çocukluğumuzda Ramazan Bayramı öncesi evlerde hummalı bir çalışma olurdu.
Evler temizlenir, mıntıka temizliği yapılır, tepsi tepsi tatlılar hazırlanır gelen misafirlere ikram edilir.
Çocuklar için akide şekeri evin baş köşesinde bulundurulurdu.
Şimdi ise şeker ve çikolata her evin en önemli ikramı arasına girdi.
Tatlılar bile dışardan sipariş ediliyor.
Artık eski bayramların esamesi bile okunmuyor.
Elbette şekerci, konfeksiyoncu, manifaturacı sıkıntılarıyla birlikte varlığını sürdürmeye çalışıyor.
Ancak eski bayramların heyecanı ve coşkusu yok.
Büyüklerimiz bayram öncesi bakkallara, manifaturacılara, konfeksiyoncuya gider eksikleri temin ederdi.
Her esnafın kocaman bir veresiye defteri vardı.
Parası olmayanlar hesaba yazdırırdı.
Şimdi ise herkesin cebinde bir kredi kartı.
İnsanlar gırtlağına kadar borç batağında.
Esnafın durumu içler acısı.
Büyükşehirler boşandı, alışverişler azaldı.
Parası olan kendini denizin ve oksijenin bol olduğu yerlere attı.
Oldum olası bayram ve özel günlerde seyahat etmeyi sevmem.
Evimde ailemle birlikte olmayı tercih ederim.