Sabahın günaydınsız yüzlerine merhaba demeden, Gebze; bütün yağmurlarını döküyordu Osman Yılmaz’ın otobüs duraklarına.
Gebze’nin bütün caddelerini yürüdüm… Onca yağmur üstüme yağdı. Arabalar kornalarını çaldılar, polisler kızdı, insanlar bana güldü… Çocuklar el salladılar bana… Güzel kadınlar yüzüme bile bakmadı… Ve ben hiç ıslanmadım…
Bütün ağrılarım diner
Sen geldiğin zaman.
Dudaklarım ıslanır
Seni öptüğüm zaman…
Yağmurlar dinecek
Sen mevsimleri astığın zaman.
Gebze yaşlanmışsın artık. Yağmurların bile kesik kesik… Prostatlı adam gibi… Islatamıyorsun beni… Yazık.
Ve ben bu kentte öleceğim… Kesin… Türkülerle gömün diyeceğim ya, bu kentte türküler bıçaklanmış… Kan tutmuş dudaklarına… Ve toprak yorgun… Öyle kalayım öyle…
Yaşamaktan onur duyduğum bu güzel vatan topraklarında ömrüm acılarla, sıkıntılarla geçti, geçmeye devam ediyor.
Bu güzel vatanın toprağından beslendim, okullarında okudum, askerlik yaptım, vergimi verdim, insanlarını yıllarca eğittim, şiirler bağırdım ovasında, yaylasında, dağında…
Türküler yaktım kınalı gelinimi suya verdiğimde… Satmadım bir karış toprağını, bir tek taşını… Vurmadım özgürce uçan kuşunu… Yazılar, şiirler, kitaplar, öğrenciler bıraktım yarınlara…
Heyhat! Mutlu değilim. Beni mutlu etmek için sizler de bir şeyler yapar mısınız?..
Cuma saat 21’de
Radyonakış’ta
Umut Yolculuğu finalinde
buluşalım.