Tüm siyasal iktidarların yükseliş ve çöküş noktaları vardır.
Bazen sembolik bir durum bazen de bir eylem veya demeç çok önemli konuların habercisi olur.
Merhum Bülent Ecevit iktidarının sonunu Başbakanlık binasının kapısında yere fırlatılan yazarkasa getirmişti.
Merhum Erbakan iktidarının sonunu getiren pek çok gelişme oldu.
Bunları sırasıyla özetlersek;
Susurluk’da trafik kazası sonucu ortaya çıkan kirli ilişkiler sonrası bir dakika ışık yakıp söndürmek eylemine “mum söndü eylemi” yakıştırması yapmak, ardından Başbakanlık konutunda Cemaat ve Tarikat liderlerine verilen iftar yemeğinin fotoğraflarının servis edilmesi....
27 Mayıs’da Merhum Menderes’in “Orduyu yedek subaylarla yönetirim” sözü tetiklemişti ve tahrik etmişti.
12 Eylül Darbesi, Meclisin aylarca başkan seçememesi tahrik nedeni olarak gösterilmişti.
Tabi ki siyasetçinin hataları pek çok konunun tetiklenmesine yol açmıştır.
Şimdi gelelim AKP’nin durumuna:
Küçük kıvılcımlar büyük sonuçları doğurur.
Yıllar sonra AK Parti Devrinin kırılma noktaları kaleme alındığında “Çöküşün başlangıcı” ibaresini bazıları Haziran Eylemlerine bağlayacak, bazıları da 7 Haziran Genel Seçimlerine....
Aslınaı bakarsanız yaşadığımız pek çok sıkıntılı olay var.
Bunlardan biri; Bir yarbayın, kardeşinin tabutu başındaki çığlığı herkesin yüreğini yaktı.
Diğeri ise, Bir astsubay bayanın “Hep yoksul çocuklar ölüyor” söylemi kolay kolay hafızalardan silinmeyecek.
Sonra bu çığlıklara haklılık kazandıran demeçler ve açıklamalar ard arda geldi.
Mesela; devleti yönetenlerin “Ne mutlu şehit ailesine” demeçleri, bir diğeri ise, Enerji Bakanı’nın alay edercesine “Ben de şehit olmak istiyorum” talebi bütün bu yaşananlar, olup bitenler toplumun belleğinde derin tahribat yarattı.
Sürpriz olan ise, “Yetti artık!” çığlığı, kederli şehit analarından, barış isteyen aydınlardan değil, bizzat çatışmaların içinde olan bir üniformalı askerden gelmiş olmasıdır.