Bir ülke varmış...
Bu ülkede, kendini beğenmiş bir kral varmış
Kendinden başkasını hiç düşünmezmiş.
Altın varaklı bardaklardan suyunu içer, halkını hiç düşünmezmiş.
Her şeyi çok gösterişliymiş.
Ailesiyle bir eli yağda, bir eli balda yaşarlarmış.
Canı sıkıldığında, diğer ülkeleri gezmeye gidermiş.
Halkının yarısı bunu görür ve şikayet edermiş.
Ama diğer yarısı da onun sahip olduğu nimetlerden istifade ederim umuduyla,
yanından hiç ayrılmazlarmış.
Günlerden bir gün komşu ülkenin kralı kendisini ziyeret etmek istediğini bildirmiş.
Elbette ki, bizim kralın ilk aklına gelen yine ne giyeceği olmuş. Hemen adamlarını çağırtmış.
– “Tüm dünyaya haber gönderin” demiş. “Öyle bir elbise istiyorum ki,dünyada bir eşi daha olmasın.
Bana böyle bir elbise dikecek terziyi zengin edeceğim. Misafirlerimi karşılarken bu elbiseyi giyeceğim.”
Kısa bir süre sonra,haber her yana yayılmış. En iyi terziler, ellerindeki kumaşlarla, saraya gelmişler.
Hepsi yapacaklarını krala anlatıyormuş. Ama kral anlatılanlardan hiç birini beğenmiyor;
– “Çok daha güzel olmalı !” diye bağırıp duruyormuş.
Sonunda çok genç bir terzi çıkmış kralın karşısına.
– “Sen ne getirdin bakalım” diye sormuş kral. Terzinin genç ve tecrübesiz duruşu kralın umudunu iyice kırmış.
– “Benim getirdiğim çok özel sevgiliş kralım” demiş genç terzi.
Size öyle bir kumaş dokuyup,öyle bir elbise dikeceğim ki, sizden önce kimse böyle bir elbiseyi giymemiş olacak.”
Kral bu sözlere çok şaşırmış.
– “Ancak bir şartım var” demiş genç terzi. “Giysiyi bitirene kadar işimize hiç kimse karışmayacak.”
Kral aradığını bulmanın sevinciyle kabul etmiş bu şartı. Hemen iki kese altın verip;
– “Çabuk olun o zaman!” diye emretmiş.
Genç terzi hemen başlamış çalışmaya. Ertesi gün iki kese altın daha istemiş kraldan.
Kral hiç itiraz etmeden vermiş altınlarını. Aradan günler geçtikce, kral genç terzinin dokuduğunu söylediği kumaşı merak etmiş.
Sonunda dayanamayıp, çalıştığı odaya girmiş. Genç terzi tezgahın başında harıl harıl çalışıyormuş.
Kral sessizce bir süre izlemiş,bir şey göremeyince;
– “Demek bunca zamandır boş oturdun ha !” diye kükremiş. “Kese kese altınları ben boşun amı verdim sana !”
Terzi sakin ve kendinden emin;
-“Saygıdeğer kralım” demiş. Bu kumaşı sadece akıllı insanlar görebilir. Bakın ne kadar da güzel oldu. Öyle değil mi?”
Kral ne diyeceğini şaşırmış. Aptal durumuna düşmemek için;
– “Evet evet çok güzel”demek zorunda kalmış ve hızla çıkmış odadan.
Kralın elbisesi şehirde kulaktan kulağa dolaşır olmuş. “Sadece akıllılar görebilir !”
İnsanların merakı bunu duydukça daha çok artıyormuş.
Sonunda tören günü gelmiş. Halk toplanmış,hazırlıklar bitmiş.
Terzi kralı soymuş ve gerçekten varmış gibi üzerine bir elbise giydirmiş. Sonrada karşısına geçip;
– “Çok şık oldunuz efendim” demiş. “Muhteşemsiniz.”
Kral genç terzinin bu iltifatları karşısında, aynada gördüğü çıplak bedene hiç aldırmadan;
– “Eline sağlık, çok güzel olmuş” demiş.
Kral yeni elbiseleri ile çıkmış saraydan. Dışarda toplanan halk kralı çıplak görünce çok şaşırmışlar.
Ama kimse cesaret edip krala gerçeği söyleyememiş.
Birden küçük bir çocuk haykırmış;
– “Kral çıplak !”
Masaldaki halk, çocuğun sözü üzerine gerçeği anlamış ve gülmeye başlamış.
Bizim ülkede sadece kral değil, avenesi de çırılçıplak.
Her yerleri, her şeyleri meydanda.
Ama kimsenin harcı değil ha görememek...
Sadece Aydınlar göremez.
Aydın olamadığımıza yanalım !