Biri olmadı diğerine geçelim.
Meğer bu ülkenin emniyeti, valileri bütün sorunları çözmüş erteleyip durdukları en büyük(!) sorununa nihayet sıra gelmiş.
Üniversite öğrencilerinin evlerinde ne haltlar döndüğünü gözlemleyip raporlar yazmış.
Bu raporları onca uluslararası sorunlarla uğraşan dünya lideri bir başbakana sunmuşlar.
Sonra da oturup kafa yormuşlar.
“Manevi” gerekliliğe göre karar almışlar.
Açıklamaları izlerken insan söyleyecek söz bulamıyor.
Yüz bin camisi, seksen bin din görevlisi.
Bir o kadar da yatay geçişle diğer devlet kurumlarına geçiş yapan dini bütün kamu görevlisi varken bu telaşın anlamı ne?
Lafa gelince ülkenin yüzde doksan dokuzu Müslüman olduğunu söylemekten geri kalmıyorlar.
Yoksa insanların Müslümanlıklarından şüphe mi duymaya başlandı?
Yıl 1980, 12 Eylül askeri darbe sonrası.
Darbecilerin başı Kenan Evren 82 anayasasını halka kabul ettirmek için Trabzon mitinginde Kuran’ı Kerim’i eline alarak, insanlara fetva vermişti.
Üstelik dini hassasiyeti olan bir memlekette bu işi yaptı.
Allah aşkına İran gibi kapalı bir rejim, milyonları ceza evine tıkarak, asarak, öldürerek bunu başaramadı.
Her gün din istismarı üzerinden oy avcılığı yapılıyor.
İnsanların özel hayatları siyaset malzemesi oluyor.
Hangi vicdan bunu kabul eder?
Ülkenin onca meselesi varken bu tür suni gündemler yaratılarak toplum ayrıştırılıyor.
Televizyonlarda hedef haline getirilen gençleri dinlerken nasıl sağduyulu davrandıklarına tanık oluyoruz.
Buna rağmen ülkeyi yönetenler kavga çıkartmak için zemin hazırlıyor.
Cadı avcılığı yaparak insanları ayrıştırarak hiçbir yere varılmaz!.