Kaçıncı vuruşun etkisiydi bu, enkaz altında kalıyor çıkamıyoruz. Kâh bir adım geri kâh bir adım ileri atıyoruz. Ne bir adımın mecrası kalıyor dimahında yolculuğun, ne de satır satır hece hece işleyişiyle artık anlam bulmuyor. Sabahları uyuşan göz pınarlarının yerini öğlen güneşi ısıtıyor. Alıp götürüyor ne var ne yoksa.. Vitrinleri az buzlu su gibi kana karışıyor. Kimine can kimine ateş oluyor.
Bir okyanusa tutunan zerre çapanın cürmü ne idi ki meydan okuyor. Koca okyanusu arkadaş biliyorsun, sen ki neyine güveniyorsun ? Bu kadar çaldığın çırptığın düşü çapana zincir mi yapıyorsun ? Söylesene ne yapıyorsun? Abdullah Özdoğan dizelerinde, "ıslak sokaklar mevsimindeyiz artık"diyor. Sonbaharın ilkbahara kaçıncı sitemi ki bu sayılmıyor. Bazı dizeleri okurken pınarlardan düşen hayatların koca bir okyanus olması, ne garip. Kalelerin büyüklüğü aldandırmasın, içi gücünü bir bir seriyor. Hatırlanmaya çalışılan her ne ise o zaman da kalsın. Yerini zamansız terkeden kuşun kanadı kırılmaz zira, şimşekler gözünün yaşına bakmaz. Akıp giden kum saatinin taneleri ise vicdan olsun, ahkâm kesmenin güç olduğu kanaatine karar veren noktacıkların. Gözünün içine baka baka benlikten adım adım kopmanın tarifi nasıl oluyor alıyor avcunun içine ? Şu maskeler, bir tokat acısı kadar tepet geçecek mi sanılıyor..
Koca gökkuşağı var iken maskeler kani olan siz değilmiydiniz? Küçük kalelerinizi büyütmek, büyütmek , süslemek, yaşamak ve sonra sözüm ona daha neler nelere tamamlamak için (...)
Halide Edip'in Vurun Kahpesin de açıkça anlatıyor bir kadının bir saadetten nasıl mahrum ve merhum olduğu açıkça belirtiyor. Kum saati ne dört mevsim diyor ne de kurumuş yaprakları görmüyor artık.
Bir düğüm beliriyor tam şura da diyorsunuz kalan son üç sayfasında, ya damlalar akıyor ya da bir kere daha mavinin siyahını yaşamasının cesaretini izliyor bendimiz. Kimine bir bakış bu görünen bendi olur kalır, kimine ilmek ilmek nakış olur bir gülüş ve yazık bir yaşın baharı asılsız gülüş ile hatırlanır..