Bu hafta yine mangalları devirecek diye çok beklersiniz. Ortada “mangal” yok ki; devirelim.
Türk Dili ve Edebiyatı dersine girdiğim üç yüz öğrenciye “Gelecekle ilgili düşüncelerinizi yazın.” Şeklinde ödev verdim. Bana verilen yazılı ödevleri okuyunca, duyduğum kaygıları sizlerle paylaşmak istedim.
Lise düzeyindeki, yani ergenlik çağını tamamlamış insanlardan söz ediyorum. Geleceğiyle ilgili hiçbir düşüncesi olmayan insanların kurdukları gelecekler bana umut vermiyor. Sorulması, sorgulanması hatta kızılması gereken insanlar sadece bu gençler olmamalı. Hepimiz üzerimize düşeni almak, anlamak, uygulamak zorundayız.
Rakamlarla oynamak ister misiniz?
42 öğrenci cümle kuramıyor.
34 öğrenci okuma-yazma bilmiyor.
72 öğrenci konuyu anlamamış.
123 öğrenci gelecekle ilgili beklentisi yok.
10 öğrenci iyi niyetli çaba harcamış.
19 öğrenci konuyu anlamış, sonuca ulaşmış.
300 öğrenci (ödev analizinden notlar)
Çoğumuzun gençlerden haberimiz yok. Ütopik kahramanlar yaratacak egolarımızı doyurmak, bireysel başarılarla günlerimizi geçirmek, “Vadilerde, sanal ortamlarda” gelecek aramak hangi mantığın ürünüdür. Anlamakta zorlanıyorum.
Tarihsel avuntularının ulusallığını sanal dünyalara bağlayan, emperyalizmde olan kavgalarını rambolara yükleyen bir ülke düşünsem bile, bu benim ülkem olamaz, olmamalı…
Çocuklarımızı “yoz” kültüründen uzak tutmalıyız. Çağdaş uygarlık yolunda Mustafa Kemal’i örnek almalarını sağlamalıyız. Başka çare yok…
Gelecekte bir sokakta eli silahlı rambolar görürsek kimse şaşırmamalıdır.
Bu önlemleri birlikte alalım. Siyasetten uzaklaşarak… bir çocuğa “senin babanı öldürdüm al sana para.” Diyemeyiz. Dememeliyiz.
Biraz dikkat!
Biraz ciddiyet beyler!...