Emektar terzi eski günlerini özlüyor

İzmit'te yaşayan 66 yaşındaki İsmet Özpınar, terziliğe 12 yaşında çırak olarak başladı. Gençlik yıllarında gündüzleri fabrikada, geceleri ise terzi dükkanında çalışan Özpınar, mesleğinin tüm ince detaylarını ustasından öğrendi ve kendi iş yerini açtı.
Özpınar, son yıllarda hazır giyim sektörünün gelişmesiyle azalan hareketli günlerin özlemini çekiyor. 54 yıldır elinden iğne ipliği düşürmeyen Özpınar, şimdilerde 11 metrekarelik dükkanında küçük tamirat ve tadilat işleriyle mesleğini sürdürüyor.

"54 yıldır terzilik yapıyorum"
İlkokulu bitirdikten sonra terziliğe başladığını söyleyen Özpınar, "15 senedir 11 metrekarelik dükkanda terzilik yapıyorum. Asgari ücretle fabrikada çalışıyordum para yetmediği için akşamları terzide çalışıyordum. Her akşam pantolon dikip daha sonra evime gidiyordum. Sabah tekrardan saat 06.00'da kalkıp fabrikadaki işe gidiyordum. O zamanlar yorgunluk nedir bilmiyorduk. Şimdi ise 19.00'da kadar çalışınca yoruluyoruz" dedi.

"Terzilik tamamen bitti"
Mesleğinde artık çırak yetişmediğinden yakınan İsmet Özpınar, "Çırak gelince 'Haftalık ne kadar para vereceksin?' diyorlar. 2 ay çalışıp gidiyorlar. Bir şey öğrenemeyecek ki 2 ayda. Bana zararı olacak, faydası olmayacak. Ara sıra pantolon dikiyorum. Paça daraltma, kısaltma, fermuar değiştirme, etek kısaltma, astar değiştirme gibi şeyler yapıyorum. İşim orta şekerli gidiyor ama bazı terziler 'iş yok' diyor. Çıraklığa başladığımızda para da almıyorduk. Anne, babadan ne alabiliyorsak onu alıyorduk. Çıraklık zamanımızda en erken 22.00'de eve gidebiliyorduk. Eskiden, aileler ustalara 'Eti senin kemiği benim' diyordu. Eskiden herkes çocuğunu berbere, terziye vermek için esnaf arıyordu ama şimdi ne berber, ne ayakkabıcı yetişiyor. Bizim terzi işi tamamen bitti. Tamir işlerim devam ediyor ama eskisi kadar pantolon dikimi olmuyor" diye konuştu.