Sağlığını geri kazanmak için gittiği Almanya özgürlüğünü elinden alır. ‘’Gariplik’’ bu… Gerçekleştirdiği bir trafik kazası üzerine ‘’Güneş doğmayan mahpuslarda’’ yatmak zorunda kalır. Türkiye’de türküleri dilden dile dolanıp gönülden gönüle gezse de cezaevine o vakit ne geleni ne de soranı vardır.

Adının hiç okunmadığı görüş günlerinde cezaevine bir zarf gelir. Yaşar Kemal ona kendi yazdığı bir kitabını göndermiş ve kitabın giriş sayfasına ‘’BOZKIRIN TEZENESİNE’’ diye bir not iliştirmiştir. Bu not yıllarca Neşet Ertaş’la özleşmiş ve artık isimleşmiştir.

Kırşehir’in köy düğünlerinde babasıyla bağlama vurup, türkü çalan, zil takıp, Göçek oynayan bu ozan yoksulluğa isyan edip cebindeki 2,5 lirayla düşer zamane umut yolu İstanbul’a. İlk geçim derdine, ‘’cugara’’ parasına sonrada karın tokluğuna iş ararken sokaklarda, gövdesine bir yer edinir ‘’Beyoğlu Saz’’ ’da. Orada yer, içer, orada söyler türküsünü. İkide plak yapar. Fakat İstanbul’a alışamamıştır ve bozkır özlemi ağır basmıştır.

Sırtlanır bağlamasını düşer Ankara yoluna. TRT’de açılan bir sınavı kazanır. Gündüzleri TRT radyosunda akşamları gazinolarda çalışır ve Ankara’da sevdalanır bu gönül insanı Leylasına. Evlenir. Üçte evlat getirirler dünyaya.

Bir gün sahnedeyken eline felç iner. Tedavi olmak için Almanya’ya gider ve iyileşse de kalır orada. Gurbetçilere türkü yakar,  bağlama dersleri verir, yıllar sonra Türkiye den haber gelir.   ‘’Ustam’’ dediği babası ölüm döşeğindedir. Gelir. Babasını görür. Elini yüzüne sürer. Sessizce geri döner.

Uzun yıllar öyle sessizdir ki. Kulağına kendisinin öldüğü söylentileri bile gelir. Bir gün TRT’de türküsünü okuyan müzisyen, hakkında ‘’rahmetli sanatçımız’ ’diye söz edince, Devlet kanalı yalan söyler mi? diye öfkelenip, çıkar gelir ülkesine… 25 yıl sonra yapmış olduğu ilk konserinde, binlerce insan saatlerce ayakta alkışlar Neşet Ertaş’ı.

Yörük ’lük anlına yazılmıştır ozanın. Kırşehir’in ibikli köyünden çıktığı yol onu ilk Yozgat’a sonrasıyla İstanbul, Ankara, Almanya ve 30 yıl sonra baba Ocağı Kırşehir’e ‘’ölürsem beni babamın ayaklarının dibine gömün’’ vasiyetini yerine getirmek için götürür.  Bozkırın tezenesi 25 Eylül 2012 günü 74 yaşında bozkırın kalbine gömülür.

Cumhurbaşkanı Süleyman Demirel’in vermek istediği 'Devlet sanatçılığı' unvanını "Ben halkın sanatçısı olarak kalırsam benim için en büyük mutluluktur " diyerek kabul etmeyen ozanın geçen yıl cenaze töreninde AKP çıktı gövde gösterisi yaptı. Halkın sanatçısı kalmak için Devlet sanatçılığı unvanını kabul etmeyen bu ozana devlet töreni yapıldı. Başbakan, Bakanlar AKP Milletvekillerinin ardına yerleştirilen korumalar ve korumalıkların arkasından yürüdü halk bu halkın sanatçısının son yolculuğunda.

Ceketinin önünü açmak için bile seyirciden izin isteyen, dinleyicisine “ayaklarınızın türabı, gönülleriniz hizmetçisi, dertlerinizin ortakçısıyım” diye seslenen ozana bunların yaptığı ayıptı.

Ölümünü bile tanıtımına çeviren Kırşehir belediyesi Neşet Ertaş’ın taşındığı tabutunda reklamını yapacağına keşke ozanın şu sözünü yazsaydı; İlimsizlik bilgisizlik yüzünden. Cehalet hortlayıp çıkar mı çıkar. Sevgisizlik saygısızlık yüzünden İnsan insandan bıkar mı bıkar.''