Bize inanmasalar da başaracak Vazgeçecek sonra yine başlayacağız

İşte o mektup…

Neden gözlerini kaçırıyorsun benden? Neden duymak istediklerimi söylemiyorsun? Bir kere, “Anne ben geldim” desen, soru sorsan; bugün neler yaptığını anlatsan dünyalar benim olur biliyor musun?

Senin özel olduğunu öğrendiğim günü hatırlıyorum da. Özel ne demek, otizm ne demek, şimdi ne olacak ne yapacağız; hiç unutmadım bu soruları. Doktorun odasından nasıl çıktık hatırlamıyorum bile, kafamız karmakarışıktı. Neden oldu, neden bizi buldu, neyi doğru yapamadım diye kendimi suçlayıp duruyordum. Aslında biz seni çok istedik, çok sevdik, doğmadan çok önce adını koyduk; yani herkesten farklı bir şey yapmadım ben ama bunu kendime bir türlü anlatamadım. Hep suçladım, neden? Gittiğimiz özel bir eğitim uzmanı beni dinledi ve, ‘Silkelenmen lazım, geçmiş geçmişte kaldı artık, önümüze bakmamız lazım’ dedi. O sözleri hiç unutmadım. Eğitimler başladı; seninle birlikte bizde otizmi öğrendik. Korkuyordum küçüğüm. Seni büyütememekten, birlikte büyüyememekten. Dışarıdan bakıldığında çok uzak görünen bu özel dünyadan. Çünkü bizi anlamayacaklardı. Onlara kendimizi anlatmamız gerekecekti. Bıkmadan usanmadan. Sonu gelmeyen sorulara cevap verecektik. Ama onların aldığı hiçbir yanıt onlara yetmeyecekti. Çünkü bizim ‘farklı’ olduğumuz gerçeği onların gözünde değişmeyecekti.

Onlar koşarken biz küçük adımlarla ilerleyecektik, senin küçük adımların mutlu edecekti beni. Bir gün anasınıfı öğretmeninin gönderdiği video ile senin dersten çıkmanı beklerken yarım saat ağladım. Herkes çocuğunun gösteriye katıldığını görüp gülerken ben yapabildiğine şükredip ağlıyorum işte böyle.

Yoruldum oğlum çok yoruldum parklardaki, AVM’lerdeki, marketlerdeki bakışlardan yoruldum. Her gittiğimiz yerde otizmli diye açıklama yapmaktan yoruldum. Aniden ortadan kaybolduğunda endişelenmekten yoruldum. Bir defasında bir sahilde, güvenliklerle beraber seni 1.5 saat aradık, sonra denize taş atarken bulduk; rutinlerin olmadan olmaz, deniz kenarına gidilmişse taş atılacak.

Başaracağız biliyorum. Bize inanmasalar da başaracağız.

Yorulacağız oğlum, vazgeçişlerimiz olacak, sonra yeniden aynı kararlılıkla baştan başlayacağız.

Şimdi sen 12 yaşındasın, çocukluktan çıkmak için adımlar atmaya başladın. Okuyorsun, yazıyorsun, toplama, çıkarma, çarpma yapıyorsun. Yüzüyorsun hem de çok iyi yüzüyorsun, bisiklet sürüyorsun hem de iki tekerlekli yetişkin bisikleti. Tek başına bisikletine binip anneannene gidiyorsun. Sinemaya gidiyoruz birlikte. Ezberlediğin, söylediğin şarkıların sayısını sayamıyorum.

Başarıyoruz oğlum birlikte başarıyoruz. Yavaş yavaş, adım adım ilerliyoruz. Seni çok seviyoruz oğlum. Sevgiyle nelerin başarılabileceğini birlikte öğreniyoruz, kararlılıkla, sabırla, süreklilikle ilerliyoruz oğlum.

Şimdi tek endişem sonra ne olacak, büyüyünce ne olacaksın; biz göçüp gittiğimizde sana ne olacak. Tek hedefim senin kendi başına hayatını sürdürebilecek duruma gelebilmen.

Yazdığım bu mektup sadece oğluma değil. Tüm bunları yaşayan ve anlatamayan çok değerli özel insanlara. Anne ve babalara. Bu zorlu yolda bizleri yalnız bırakmayan tüm özel öğretmenlerimize.

Ben Şekerpınar Hasan Tahsin Ortaokulu özel eğitim öğretmeni, otizmli Ali Deniz’in annesi.

Şimdi beni burada dinleyen ve desteklerini esirgemeyen sizlere teşekkür ederim.”

Şekerpınar Hasan Tahsin Ortaokulu özel eğitim öğretmeni, otizmli Ali Deniz’in annesi Bayse Demirkollu oğluna mektubunu 3 Ekim Dünya Engelliler Günü’nde Çayırova Kaymakamlığı, Çayırova Belediyesi, Türkiye Beyazay Derneği Kocaeli Şubesi  ve Kent Konseyi Engelli Meclisi işbirliğindeki, “Engelsiz Sanat Edebiyat” etkinliğinde okudu…